Λίγα τετραγωνικά ουρανού παρακαλώ…

Μαριέττα Κόντου
Μαριέττα Κόντου

Αυτά που εκτιμώ, έχουν να κάνουν με αυτά που παρατηρώ όταν είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι. Με αυτά που όλο τον υπόλοιπο καιρό δεν έχω το χρόνο ή την προσοχή μου στραμμένη επάνω τους γιατί νομίζω ότι υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά…

 

 

Της Μαριέττας Κόντου*

 

Είναι  απίστευτο πως μια γωνίτσα ουρανός μπορεί να ορίσει τη διάθεσή σου…

Όποτε αρρωσταίνω εκτιμώ πολλά πράγματα αλλά όχι αυτά που ίσως οι άλλοι να περίμεναν. Την οικογένειά μου, την υγεία μου ή την ασφάλεια του σπιτιού και το χουζούρι του κρεβατιού μου ούτως ή άλλως τα εκτιμώ. Απεριόριστα. Η αρρώστια περιττεύει για να μου υπενθυμίζει αξίες. Τίς θυμάμαι από μόνη μου.

Αυτά που εκτιμώ, έχουν να κάνουν με αυτά που παρατηρώ όταν είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι. Με αυτά  που όλο τον υπόλοιπο καιρό δεν έχω το χρόνο ή την προσοχή μου στραμμένη επάνω τους γιατί νομίζω ότι υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά…

Ο ουρανός είναι ένα απ΄αυτά. Ο οποιοσδήποτε ουρανός. Ο γαλανός, ο συννεφιασμένος, ο ασυννέφιαστος, ο βαρύς, πένθιμος και γεμάτος βροχή, ο κοκκινωπός που αναποφάσιστα σκοτεινιάζει, ο πρωινός,  ξεκούραστος  και υποσχετικός, ο γκρί, ο λευκός, ο αξημέρωτος. Όλοι οι ουρανοί έχουν μέσα τους μια υπόσχεση από φως και αυτό δεν είναι αυτονόητο ότι μπορείς να το έχεις παντού… Εκεί που όλα σου φαίνονται από μόνα τους λίγο πιο σκοτεινά…

Χαζεύω έξω ατελείωτες ώρες και εκτιμώ την αξία του χαζέματος που τ όσο έχουμε υποτιμήσει. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανακάνω παρατήρηση στα παιδιά μου όταν τα πιάνω να χαζεύουν. Κατάλαβα πως έτσι το μυαλό ξεκουράζεται σε μια γλυκιά ραστώνη της «καμιάς σκέψης», σα να κάνεις απλωτές σε ζεστή θάλασσα, κατακαλόκαιρο, με τα αυτιά βουτηγμένα στο νερό, να ακούς τους ήχους αλλά μακρινούς, να μη σ’ αγγίζουν.  Την ώρα του χαζέματος δεν είναι ότι δεν έχεις μυαλό είναι ότι απλώς δεν είναι εκεί και έχεις απλώς τις αισθήσεις σου και αυτές ζαβλακωμένες. Απλώς λυτρωτικό…

Δε θέλω να μιλήσω για τον πόνο, την αρρώστια, την απώλεια, όλα αυτά που όλοι φανταζόμαστε ή ξέρουμε γιατί νομίζω ότι όταν δεν τα σκέφτομαι νιώθω καλύτερα και γιατί, όπως η Δροσούλα στο «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου»,  ό,τι  με τρομάζει, δεν το γράφω.

Προτιμώ να μιλήσω για μυρωδιές , όχι εκείνες που σου θυμίζουν τον παιδίατρο που πήγαινες όταν ήσουν μικρός για να σου κάνει εμβόλιο, τις άλλες, τις ζεστές, αυτές που καμιά φορά σου φαίνονται ενοχλητικές αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι: το κρεμμύδι που μελώνει πριν να τσιγαρίσουμε το κρέας και μας ενοχλεί «που μυρίζει όλο το σπίτι», η φρεσκοκομμένη ντομάτα, η μυρωδιά του πρωινού  τοστ σε όλα τα δωμάτια , τα πλυμένα σεντόνια, τα άπλυτα φανελάκια των παιδιών σου, ο ζεστός καφές αλλά και όλες οι σπιτικές μυρωδιές ανακατεμένες, όλες εκείνες που σου θυμίζουν τη ζεστασιά και την παρουσία αυτών που αγαπάς και που όταν κοιμάσαι χώρια τους μαραίνεσαι. Έστω κι αν αυτό είναι για μια μέρα…

 

 

* Η Μαριέττα Κόντου είναι:

●Ψυχολόγος με μετεκπαίδευση στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας, και εξειδίκευση στην Kλινική Ύπνωση και Βιοθυμική ψυχοθεραπεία.

●Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου

●Συγγραφέας

 

 

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ