Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Καλημέρα, καλημέρα. Όσο καλή μπορεί να είναι με όλα αυτά που ακούμε…Εσείς μην πτοείστε όμως. Είστε σε ένα όμορφο και ασφαλές μέρος. Μπορείτε να ξεκινήσετε το αυγουστιάτικο πρωινό σας με…μπάντζι τζάμπινγκ ή να πάτε για ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο. Έχετε κι άλλες επιλογές, το παραδοσιακό κρητικό …bouldering: να κρεμαστείτε από ένα ψηλό βράχο και να κάνετε καταρρίχηση χωρίς μέτρα ασφαλείας και σχοινιά. Τι, φοβάστε; Δεν σας αρέσει η ιδέα να ασχοληθείτε με κάτι τόσο…εξτρίμ;
Αλήθεια, προτιμάτε μια…ήσυχη βόλτα με την παρέα σας κάπου στην Κρήτη; Να τα πείτε, να φάτε, να πλακωθείτε στις κούπες, να πιείτε ρακές και να ξενυχτήσετε μέχρι τελικής πτώσεως; Να κάμετε μια κουζουλάδα βρε αδερφέ- τι κρητικοί είμαστε; Εάν προτιμήσετε αυτή την επιλογή τότε ξαναγυρίστε στην κουρτίνα…δύο, εκεί που έχετε λιγότερες πιθανότητες να παραμονεύει ο χάρος!
Να μου συγχωρέσετε το μακάβριο λογοπαίγνιο, αλλά είναι μάλλον πιο πιθανόν να επιστρέψετε σώοι και αβλαβείς από μία…ακραία απόλαυση παρά να αρχίσετε το σουλάτσο στους δρόμους της Κρήτης, ειδικά αυτή την εποχή!
Ρωτήστε και τους 44 συμπολίτες μας που έφυγαν από τη ζωή αυτούς τους πρώτους μήνες του 2019 και…δεν θα σας απαντήσουν! Δεν μπορούν να πουν τίποτα πια ούτε για τους "κακούς" δρόμους, ούτε για το κακό ριζικό τους, πολύ περισσότερο για το...κακό κεφάλι μας . Τα φώτα του δρόμου έσβησαν γι αυτούς, το σκοτάδι τους τύλιξε για πάντα…δεν ακούν πια τίποτα, το τελευταίο που άκουσαν ήταν ένα…μπαμ και μετά σιωπή. Δεν ακούν τους θρήνους της μάνας, δεν μπορούν να φτάσουν στα αυτιά τους οι οιμωγές των αγαπημένων, των φίλων, εκείνων που μένουν πάντα πίσω με το γιατί…
Κάθε μέρα μια αναφορά στις ειδήσεις. Ουδείς συγκινείται πια. Σαν να κρατάμε μια λίστα που συμπληρώνεται με το αίμα των ανθρώπων που από τη μια στιγμή στην άλλη αφήνουν τις ψυχές τους σε μια καυτή άσφαλτο.
«Τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα έχουμε 120.000 νεκρούς από τροχαία δυστυχήματα, 350.000 ανάπηρους και 2 εκατομμύρια τραυματίες. Είναι πραγματική γενοκτονία, αφανισμός της ελληνικής φυλής χωρίς τέλος» κραυγάζει ο Ιαβέρης, αλλά ποιος ακούει τώρα τον Μαρκούζο; Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις πως θα…σκοτωνόμαστε ρε φίλε;
Φοβάμαι πως περισσότερο από τη θλιβερή στατιστική των αριθμών (νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, κόστη…) και τα μεγάλα δράματα που κρύβονται πίσω από τα ψυχρά νούμερα υπάρχει κάτι χειρότερο. Και το περιέγραψε με τον πιο παραστατικό τρόπο ο Γιάννης Λιονάκης:
«Το τραγικότερο εξ όλων, κι αυτό πρέπει να το επισημάνουμε προς πάσα κατεύθυνση είναι ο εθισμός του Κρητικού με τον τροχαίο θάνατο! Δεν μας συγκινεί πλέον ούτε σαν είδηση! Αυτή είναι η τραγικότητά μας. Δεν μπορεί όλη η διαδικασία αυτή, όλος ο θόρυβος, όλος ο προβληματισμός, να τελειώνουν στην κηδεία του νέου. Ο εθισμός είναι τραγικότητα” είπε ο Γ.Λ. περιγράφοντας αυτή την τρέλα που ζούμε εδώ και 2-3 δεκαετίες στην Κρήτη. Εκεί που και η επιστήμη σηκώνει πλέον τα χέρια ψηλά.
«Μπορώ να υπολογίσω την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, αλλά όχι την τρέλα των ανθρώπων.» έλεγε ο Νεύτων ξέροντας ότι δεν έχει ταβάνι αυτή η δήθεν…κουζουλάδα που κατάντησε παράνοια.
