Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Παράξενο πράγμα. Μπήκα στην καραντίνα με το ίδιο αίσθημα με αυτό που…βγαίνω. Ανακούφιση. Μοιάζει οξύμωρο, αλλά ναι αισθάνθηκα κάτι σαν λύτρωση όταν -επιτέλους- το τεστ έδειξε δύο γραμμές! Εκεί που…τρόμαζα στη σκέψη να δω μαζί τις γραμμούλες, να που…μου άρεσε κιόλας! Απαλλάχθηκα από τον φόβο παρά τα «δεσμά» που με περίμεναν. Δεν με τρόμαζε πια τίποτα, ούτε ο ισοβίτης του Αρκά να ‘μουνα! Τυχαίο; Οχι. Είχαν προηγηθεί άλλα πέντε τεστ, μεγάλες αγωνίες για την οικογένεια, τους δίπλα μου, τους συναδέλφους μου καθώς ήταν μέρες γιορτών, επαφών, τραπεζιών , φιλικών συνευρέσεων. Κάθε…πιάτο που σερβιριζόταν είχε και ένα ράπιντ τεστ δίπλα…
Εάν σε αυτή την αγωνία προσθέσετε και τα δύο χρόνια τεράστιου ψυχολογικού μπούλινγκ που έχουμε υποστεί (βασικά εξαιτίας του ιού, αλλά και των χειρισμών που έχουν γίνει…) τότε μιλάμε για…έκρηξη, για πραγματικό σπάσιμο των αλυσίδων! «Μια φυλακή…πως μας φτάσανε ως εκεί…» τραγουδούσα λες και ο Μίκης το έγραψε για να μας τρολάρει. Τι να πουν κι όλοι αυτοί οι εκκαθειρχθέντες που πραγματικά είδαν την βαριά πόρτα να κλείνει πίσω τους.
Συμπάσχω με όλους όσοι κάθεστε πάνω από ένα τεστ και περιμένετε τις…δυο γραμμές. Ένα παράξενο πράγμα. Να είσαι υγιής και να μην ευχαριστιέσαι. Γιατί ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα νοσήσεις. Είναι βασανιστικό το συναίσθημα και γι αυτό ο νους κάνει «σούφερα» όταν δει ότι…η δουλειά στράβωσε.
Μπήκα στην καραντίνα ξέροντας ότι δεν είναι πολλές οι μέρες πια (άλλοι κάθισαν 14 μέρες ως επαφές + 14 μέρες ως κρούσματα- ένα σχεδόν μήνα) καθώς άλλαξαν τα πρωτόκολλα. Ωστόσο ήμουν…τρακαρισμένος. Δεν γνώριζα τι θα συμβεί , άτιμο πράγμα αυτός ο τύπος που προσπάθησε να με καταβάλλει. Ήθελα να μην συμβεί το παραμικρό. Για μένα , τους δικούς μου, τους γύρω μου.
Αλλά η επιστήμη ήταν με το μέρος μου. Γιατί την πίστεψα από την αρχή. Υπέρ των εμβολίων και ό,τι έλεγαν οι (πραγματικοί) γιατροί. «Φέρτε μου ιούς να σκίσω» ήμουν -λέμε τώρα. . Όχι μόνο την πέρασα ήπια, με ένα έντονο πονόλαιμο και λίγο συνάχι, αλλά -το σπουδαιότερο- δεν την μετέδωσα σε κανένα από τις δεκάδες επαφές μου. Και τι επαφές! Αλλά ήταν όλοι εμβολιασμένοι, άπαντες προστατευμένοι και ουδείς νόσησε (κύριοι εάν το κολλήσετε από τούδε και στο εξής…να με βγάλετε από τον λογαριασμό!).
Εύλογη η απορία μου ,λοιπόν, που το…άρπαξα εγώ (τι ψάχνω τώρα θα μου πείτε με τόσο κόσμο που βλέπω) και την υποψία ότι μου μεταδόθηκε από…μη εμβολιασμένο με τεράστιο ιικό φορτίο . Με 'βαλαν σε σκέψεις και οι επαφές μου όλο αυτό το διάστημα. Προσπαθούσα να εντοπίσω τον…αίτιο. Ανόητο και ανώφελο. Είναι παντού. Κολλάει πια με το…βλέμμα.
Άφησα πίσω μου τις απορίες κι απομονώθηκα σε 4 τοίχους. Η μοναξιά δεν ήταν πάντα πρόβλημα. Ισα ίσα μερικές φορές υπήρξε ευεργετική. Καθαρή σκέψη, εσωτερική αναζήτηση, ενδοσκόπηση, αυτοκριτική με ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση. Διάβασα 3-4 βιβλία, είδα τις ταινίες μου, είδα τις σειρές που ήθελα,το «Μουσικό Κουτί» που έχασα, αναστέναξαν το Νετφλιξ και το Ερτφλιξ. Έφτιαξα και μερικά κουίζ, κάποια ιστορικά για τη δουλειά. Σκέφτηκα, φαντάστηκα, «ταξίδεψα»…αλλά πάλι οι τοίχοι μπροστά μου. Τόση ηρεμία για έναν τύπο που έχει μάθει να ζει στις 2.000 στροφές- κι αυτό στις ήσυχες μέρες του- δεν αντεχόταν! Και αισθάνθηκα σεβασμό, στάθηκα αλληλέγγυος με εκείνους που στερούνται την ελευθερία τους, με τους συνανθρώπους μας που ζήσανε και ζούνε δύσκολες στιγμές με την Covid, που μπήκαν σε εντατικές, που διασωληνώθηκαν, που ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί. Σκέφτομαι εκείνους που έχασαν την μάχη με τον ύπουλο αόρατο πιτσιρίκο.
Βγαίνω με ανακούφιση λοιπόν και ένα συμπέρασμα: Είμαστε ακόμη ζωντανοί, υγιείς και δημιουργικοί χάριν στην ιατρική γνώση, την έρευνα, την τεχνολογία και ό,τι άλλο μας παρέχεται για να αντιπαρέλθουμε στις δυσκολίες. Και τα εμβόλια που μας έδωσε η επιστήμη. Αυτό είναι -για τους "αντί" το λέω- το πραγματικό δώρο που μας έκανε ο Θεός. Έφτιαξε τον κόσμο, τους ανθρώπους, τους...σπούδασε, τους έκανε επιστήμονες και...τσουπ το εμβολιάκι!
Ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον, να είμαστε καλά βγαίνω κι ελπίζω «να μην αναζητήσω την καραντίνα αυτή» που λέει κι ένας φίλος.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
