Δεν ξέρω γιατί ακούγοντας και διαβάζοντας τα όσα λέγονται και γράφονται για τον Γιάννη Κουράκη τις τελευταίες ημέρες, μου έρχεται στο μυαλό το εμβληματικό τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη που τόσο όμορφα το είχε τραγουδήσει η Σωτηρία Μπέλλου:
« Σαν απόκληρος γυρίζω-
Στην κακούργα ξενιτιά-
Περιπλανώμενος δυστυχισμένος -
Μακριά απ' της μάνας μου την αγκαλιά»
λέει το πρώτο δύστυχο του θρυλικού ρεμπέτικου και αποτυπώνει με σαφήνεια τα όσα συμβαίνουν για μια περίπτωση που για όλους όσοι παρακολουθούμε στενά όλα αυτά τα χρόνια τα τοπικά συμβαίνοντα ήταν περίπου αναμενόμενο.
Ο Γιάννης Κουράκης ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του τοπικού μας πολιτικού μικρόκοσμου για περισσότερες από δυο δεκαετίες, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου , βουλευτής, υφυπουργός Αθλητισμού στην πιο ιστορική περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων και τρεις θητείες δημαρχος συγκεντρώνοντας το μυθικό 73% που όμοιο του ούτε είδαμε αλλά και ούτε πρόκειται να ματαδούμε στα μέρη μας!
Ίσως αυτό το ρεκόρ να στοίχειωσε και τη συνέχεια της πορείας του Γιάννη Κουράκη και στην υπόλοιπη πορεία του στο πολιτικό σκηνικό του Ηρακλείου. Ένιωσε παντοδύναμος, ανίκητος και ο παράγοντας που γύρω του στροβιλίζονταν τα πάντα γύρω από την πόλη, όχι μόνο σε επίπεδο ΠΑΣΟΚ αλλά και σημείο αναφοράς για όλα τα κόμματα και τους δημοτικούς σχηματισμούς που περιστρέφονται γύρω από το Μεγάλο Κάστρο. Μια δημοσκόπηση που είχε γίνει παραμονές των δημοτικών εκλογών το χειμώνα του 2014, από το φίλο του τότε δημάρχου και σημερινό Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκο που έδειχνε πως το 73% είχε απομειωθεί στο 43%, έφερε τους πρώτους τριγμούς στη σκέψη του να ξανακατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος, όμως μια δεύτερη συνάντηση που δεν έγινε ποτέ με το Θεοδωρικάκο, που θα του έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν έπρεπε να κατέβει ξανά στο δήμο Ηρακλείου, αποδείχτηκε ότι ήταν μοιραία.
Αν τότε ο Κουράκης άφηνε το δήμο Ηρακλείου και προτιμούσε για λίγο τον πάγκο και την ορισμένου χρόνου αγρανάπαυση, το πολιτικό του μέλλον θα ήταν διαφορετικό.
Όμως η πολιτική δεν γράφεται με το αν, ενώ είναι γνωστό πως ο πρώην δημαρχος Ηρακλείου έχει μια αλλεργία με τους όρους αποστράτευση, πάγκος και ανενεργός. Από τότε έγιναν δυο δημοτικές εκλογές, όπου εκ του αποτελέσματος πια φαίνεται πως ο κόσμος που τον αποθέωνε στις τρεις πρώτες αναμετρήσεις που είχε κερδίσει τώρα τον αντιμετώπιζε ως αποδιοπομπαίο τράγο και σύρθηκε σε δυο ήττες που από μείωσαν, αν δεν εκμηδενίσαν το όποιο πολιτικό του κεφάλαιο.
Τις εκλογές ναι τις κέρδισε ο Λαμπρινός αλλά πιθανότατα δεν θα το έκανε ποτέ αν απέναντι του δεν ήταν ο Γιαννης Κουράκης κι αυτό δεν θα σου το απαντήσει ποτέ καμμία δημοσκόπηση, ας το έχουν υπόψη τους όσοι τις παραγγέλνουν. Βρήκε σανίδα σωτηρίας στην ΠΕΔ Κρήτης, περισσότερο έχοντας το μυαλό του στην Περιφέρεια Κρήτης αναζητώντας ένα παράθυρο για να επιστρέψει στην τοπική πολιτική σκηνή, αλλά τα περιθώρια με το Σταύρο Αρναουτάκη να δηλώνει παρών, ήταν πια ανύπαρκτα.
Το τελευταίο φλερτ με το ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος που αυτό φαίνεται να καταλήγει σε ναυάγιο δείχνει και τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε τα τελευταία χρόνια ο πρώην δημαρχος ουσιαστικά χωρίς πυξίδα και πολιτικό πλαίσιο, με τακτικισμούς και προσωπικές αγωνίες με μόνο ως σημείο αναφοράς την πολιτική του επιβίωση. Μόνο που ο Κουράκης δεν είναι πια survivor! Τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο αδιέξοδο και προσέξτε και με τα τρία κόμματα με τα οποία κατά καιρούς συμπορεύτηκε( ΠΑΣΟΚ- ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ) να βρίσκονται απέναντι σου σαν τοίχος.
Πιθανότατα να οδηγηθεί και πάλι στο δήμο Ηρακλείου ως υποψήφιος δήμαρχος, μόνο και μόνο για μια τελευταία ευκαιρία, αλλά η πόλη που τόσο αγάπησε και πρόσφερε έχει αλλάξει πια σελίδα, αναζητεί νέο αίμα και κυρίως ανθρώπους με όρεξη, ενδιαφέρον και σχέδιο για το πως θα πάει μπροστά.
Ναι η αποστρατεία είναι ένα πικρό ποτήρι που δεν το πίνεις εύκολα, ειδικά όταν νομίζεις πως φταίει το… ποτήρι, αλλά θα πρέπει να έχεις τη γενναιότητα, την ευθυκρισία και την τόλμη να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις, κυρίως απέναντι στο πολιτικό σου παρελθόν και την ιστορία σου, διότι τα στερνά πάντα τιμούν τα πρώτα!
