Του Απόστολου Τζίφα
Είναι αποδεκτή- χωρίς ιδεολογική αναφορά- η διάκριση ανάμεσα στον πρόσφυγα και στον μετανάστη σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Πρόσφυγες είναι τα άτομα που βρίσκονται εκτός της χώρας καταγωγής τους εξαιτίας του φόβου διώξεων, διαμαχών, γενικευμένης βίας, ή άλλων καταστάσεων που έχουν διαταράξει σοβαρά την έννομη τάξη και, ως αποτέλεσμα, δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Ο ορισμός του πρόσφυγα δίνεται στη Σύμβαση του 1951 και στα περιφερειακά μέσα για τους πρόσφυγες, καθώς και στο καταστατικό της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες.
Αν και δεν υπάρχει επίσημος νομικός ορισμός για το διεθνή μετανάστη, η πλειονότητα των ειδικών συμφωνεί ότι διεθνής μετανάστης είναι όποιος αλλάζει τον τόπο συνήθους κατοικίας του, ανεξαρτήτως του λόγου μετανάστευσης ή του νομικού καθεστώτος. Γενικά, υπάρχει διάκριση μεταξύ μικρής διάρκειας ή προσωρινής μετανάστευσης, που περιλαμβάνει μετακινήσεις διάρκειας μεταξύ 3 και 12 μηνών, και μακράς διάρκειας ή μόνιμης μετανάστευσης, που έχει να κάνει με την αλλαγή της χώρας κατοικίας για διάρκεια ενός χρόνου και άνω.
Η μετανάστευση δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο, Το μεταναστευτικό κίνημα δεν ξεκίνησε τώρα. Οι Έλληνες ξεκίνησαν με την κάθοδο των Δωριέων και τις μετακινήσεις των Ιώνων. Είμαστε μια φυλή που δημιουργήθηκε από μεταναστεύσεις και επιβίωσε μέσω από αυτές.
Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, σήμερα η ιδεολογική χρήση ή μάλλον σύγχυση ανάμεσα στους δύο όρους. Η αριστερά επιμελώς αποφεύγει τον όρο μετανάστες. Αν αναζητήσουμε σε αριστερές ιστοσελίδες το όρο μετανάστες , θα μας παρουσιάσει τον όρο πρόσφυγες (: ef-syn .gr).
Επισημαίνουμε παράλληλα την προσπάθεια της αριστεράς να αλλάξει το ιδεολογικό πρόσημο του προβλήματος σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει τη στάση της : « το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και κρίσιμα διακυβεύματα για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα. Μετά την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Αριστεράς - Δεξιάς, που είναι η σχέση εργασίας - κεφαλαίου, υπάρχουν πολλαπλές επιμέρους διαιρετικές τομές, με το μεταναστευτικό να είναι μία από τις πιο κομβικές» (Εφ. Αυγή 21.7.19).
Η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες είναι μόνιμη πύλη μεταναστών και προσφύγων. Στο μακρινό παρελθόν, η Ελλάδα, λόγω της κακής της οικονομικής κατάστασης, δεν προσέλκυε οικονομικούς μετανάστες, αλλά αντίθετα ωθούσε Έλληνες στη μετανάστευση. Η Ελλάδα ως χώρα υποδοχής μεταναστών έγινε την δεκαετία του 1990 και τότε ξεκίνησε η διαμόρφωση της μεταναστευτικής πολιτικής. Η μετανάστευση αυξήθηκε το διάστημα 2000-2011 και το 2010 εκτιμήθηκε ότι εισήλθαν στην Ελλάδα γύρω στους 128.000 μετανάστες. Το διάστημα 2000-2011 η μετανάστευση γινόταν κυρίως μέσω της Τουρκίας διαμέσου του Έβρου.Συνήθης σκοπός ήταν η μετάβαση σε κάποια άλλη χώρα της ευρωπαικής Ένωσης μέσω του λιμανιού της Πάτρας ή της Ηγουμενίτσας.
Παρά τις νομοθετικές πρωτοβουλίες τον τελευταίο καιρό το πρόβλημα επιδεινώνεται και δημιουργεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της χώρας.
Είναι, επίσης, προφανές ότι η ευρωπαϊκή Ένωση σηκώνει όλο το βάρος του προσφυγικού- μεταναστευτικού και μάλιστα στο πρόβλημα αυτό εμπλέκονται και εθνικά συμφέροντα άλλων χωρών , όπως τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές κατευθύνονται σε δυτικά φιλελεύθερα καθεστώτα αγνοώντας επιδεικτικά χώρες αυτοαποκαλούμενες σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές. Η αριστερά στη χώρα μας αποσιωπά το γεγονός αυτό και ζητά επιμόνως από τις δυτικές χώρες να δεχτούν τις προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές. Δεν είδαμε καμία αναφορά για χώρες υποδοχής σε αναπτυσσόμενες οικονομίες , όπως η Ρωσία και η Κίνα. Φαίνεται ότι η αριστερή αλληλεγγύη έχει πρόσημο και ιδεολογικούς «συμμάχους». Δεν είναι τυχαίο ότι στις δυτικές χώρες η εμπλοκή των ΜΚΟ και των ανθρωπιστικών οργανώσεων αποτελούν ένα πασλ για διερεύνηση ως προς τον πραγματικό ρόλο αυτών των οργανώσεων και το μεγάλο πεδίο δράσης τους.
Για τη χώρα μας το πρόβλημα λύνεται με ξεκάθαρη εθνική στρατηγική. Ούτε η διεθνοποίηση θα μας λύσει το πρόβλημα ούτε τα αποσπασματικά μέτρα. Ας κατανοήσουν οι πολιτικές δυνάμεις κυρίως της αριστεράς ότι οι ανεξέλεγκτες ροές στο τόπο μας θα δημιουργήσουν κοινωνικές εντάσεις και ανυπέρβλητα προβλήματα σε μία περίοδο που η Ελλάδα προσπαθεί οικονομικά να σταθεί στα πόδια της. Οι ιδεοληψίες και τα ιδεολογήματα περί ανθρωπισμού, εθνικισμού, ρατσισμού και ακροδεξιάς πολιτικής δεν έχουν πια πεδίο δράσης. Το πρόβλημα επιδεινώνεται επικίνδυνα και όλοι καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις οι οποίες δεν είναι αρεστές, αλλά είναι αναγκαίες.
