Του Γιώργου Κουμάκη
Αν παρακολουθήσει κανείς τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα και αλλού, θα διαπιστώσει ότι ο κοινός παρονομαστής των αντεγκλήσεων και αλληλοκατηγοριών είναι οι καρέκλες, δηλαδή τα αξιώματα και οι θέσεις, που κατέχουν ή θέλουν να αποκτήσουν οι πολιτικοί αντίπαλοι ή ακόμα και μέσα στο ίδιο κόμμα, όταν υπάρχουν διενέξεις. Σήμερα για παράδειγμα ο Αρχηγός των ΑΝΕΛ Π. Καμμένος κατηγόρησε δύο υπουργούς του κόμματός του ότι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ για τις καρέκλες. Επίσης ο Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζάεφ κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους ότι αυτά που κάνει τα κάνει για την καρέκλα. Το πνεύμα στις συντελούμενες αυτές διαμάχες είναι ότι ο αντίπαλος παραπλανά και εξαπατά τον λαό με το να παρουσιάζει το προσωπικό συμφέρον , που είναι η καρέκλα, ως εθνικό. Ο κ. Καμμένος εξήγησε στον ελληνικό λαό ότι ο λόγος που αποχωρεί από την Κυβέρνηση, στην οποία δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης, είναι ότι ως πατριώτης που είναι δεν θέλει να παραχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας στο γειτονικό κράτος των Σκοπίων , και ότι η Συνθήκη των Πρεσπών είναι επιζήμια και ταπεινωτική για τη χώρα μας.
Ως κριτήριο για την αλήθεια των λεγομένων του θα χρησιμοποιηθεί εδώ ο καιρός, όχι βέβαια αυτόν που εννοούν οι μετεωρολόγοι, αλλά ο καιρός με την χρονική έννοια του όρου, δηλαδή της κατάλληλης στιγμής, όπως όταν λέμε ότι δεν ήλθε ακόμα ο καιρός να μιλήσω. Η έννοια του καιρού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει μέγιστη σπουδαιότητα για τις πράξεις και την συμπεριφορά μας, αφού είναι καθοριστικός παράγοντας στην πορεία της ζωής του ανθρώπου. Αν υπό το πρίσμα αυτό ιδωθεί η σημερινή συνέντευξη του κ. Καμμένου, θα φανεί ότι ο λόγος του δεν είναι εντελώς πειστικός, αφού αφήνει σοβαρά ερωτήματα αναπάντητα. Συγκεκριμένα ο Αρχηγός των ΑΝΕΛ είχε διαφωνήσει στο παρελθόν με τον ΣΥΡΙΖΑ και για άλλα θέματα, όπως για το ΦΠΑ στα νησιά, για το μάθημα των Θρησκευτικών, χωρίς ποτέ να εγείρει θέμα αποχώρησης από την Κυβέρνηση. Η δε διαφωνία του για το θέμα των Πρεσπών ήταν γνωστή πριν από πολύν καιρό, και συγκεκριμένα πριν από το μεγαλειώδες συλλαλητήριο με κεντρικό ομιλητή τον διάσημο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Έπρεπε λοιπόν να αποχωρήσει τότε από την Κυβέρνηση και όχι τόσο όψιμα. Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας δεν την υπερψήφισε. Επίσης, όταν σήμερα ρωτήθηκε από δημοσιογράφο κατά τη συνέντευξη τύπου που έδωσε, αν θα υπερψηφίσει ενδεχόμενη πρόταση μομφής από την Νέα Δημοκρατία, είπε πάλι όχι.
Και στις δύο περιπτώσεις το επιχείρημα ήταν το ίδιο. Είπε συγκεκριμένα ότι δεν την υπερψηφίζει, επειδή ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κάμει άλλη συμφωνία, κατά την οποία θα παραχωρήσει το όνομα Μακεδονία στη γείτονα χώρα, ενώ ό ίδιος πιστεύει ότι το όνομα Μακεδονία δεν θα πρέπει να δοθεί σε καμιά περίπτωση σε κανένα. Ανεξάρτητα ή μη από την ορθότητα των θέσεων αυτών ένα είναι γεγονός, ότι δηλαδή η υποτιθέμενη πρόταση Μητσοτάκη πλησιάζει περισσότερη προς εκείνη του Καμμένου από όσο εκείνη του Πρωθυπουργού, αφού δεν παραχωρεί ούτε τη μακεδονική γλώσσα ούτε τη μακεδονική ταυτότητα. Έπρεπε λοιπόν να επιλέξει το μικρότερο και όχι το μεγαλύτερο κακό όπως φαίνεται να κάνει τώρα. Αυτό προκύπτει και από το ότι αν υπερψηφίσει ενδεχόμενη πρόταση δυσπιστίας της ΝΔ είναι βέβαιο και εξασφαλισμένο ότι η συνθήκη των Πρεσπών δεν θα ψηφιστεί από την παρούσα Κυβέρνηση, ενώ, αν την καταψηφίσει αφήνει τη δυνατότητα ανοιχτή να ψηφιστεί, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία.
Ο κ. Καμμένος κατηγορεί τους δύο υπουργούς του κόμματός του ότι κοιτάζουν να μη χάσουν τις καρέκλες τους, ενώ δεν ομολογεί ότι σε τελευταία ανάλυση κάνει και ο ίδιος το ίδιο πράγμα, δηλαδή προσέχει να μην χάσει την καρέκλα του, με το να μην διαγράφει από το κόμμα τους δύο από τους τέσσερεις βουλευτές που αποσκίρτησαν. Αν τους διαγράψει ο αριθμός των εναπομεινάντων βουλευτών δεν επαρκεί για την κοινοβουλευτική ομάδα και έτσι παύει να είναι αρχηγός κόμματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται, χάνει δηλαδή την καρέκλα της αρχηγίας. Την καρέκλα την κοίταξε και από άλλη έποψη, πράγμα που κάνει τη διαφορά, αν αποσυρόταν πριν από 8 μήνες παρά τώρα. Αν έφευγε τότε, θα έχανε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον θώκο του Υπουργού με όλα τα προνόμια που αυτό συνεπάγεται. Τώρα ήταν υποχρεωμένος να κάνει την κίνηση αυτή, διότι διαφορετικά όχι μόνον θα ήταν ασυνεπής προς προεκλογικές του εξαγγελίες αλλά κυρίως δεν θα είχε προοπτικές το πολιτικό του μέλλον. Έτσι υποπίπτει στο ίδιο σφάλμα για το οποίο κατηγορεί τους υπουργούς του, δηλαδή την καρέκλα. Τώρα που αφήνει την καρέκλα δεν υπολείπεται πολύς χρόνος μέχρι τη λήξη της θητείας. Εκείνος λοιπόν, αφού στάθμισε τα πράγματα, έκρινε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, δηλαδή ο καιρός, για να αποχωρήσει από την Κυβέρνηση με το αζημίωτο ή με το ελάχιστο κόστος, αφού οι εκλογές είναι προ των πυλών. Τα ίδια θα μπορούσαν να λεχθούν και για κάθε άλλον αιρετόν άρχοντα οπουδήποτε, όπως π.χ. στην τοπική αυτοδιοίκηση (στο Δήμο Ηρακλείου),όταν η παραίτηση γίνεται στο τέλος της θητείας. Αυτό όμως με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι κάθε παραίτηση στο τέλος της θητείας είναι ύποπτη ή διαβλητή, διότι υπάρχουν και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, που υπαγορεύουν ή επιβάλλουν μια πράξη.
Φαίνεται όμως ότι αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου, δηλαδή πρώτα κοιτάζει κανείς τον εαυτόν του και μετά τους άλλους, έστω και αν αυτό κρύβεται ενίοτε και αποσιωπάται. Για να πάρει κανείς μια ιδέα πόση μεγάλη σημασία έχει ο καιρός από στάσεως του κόσμου μέχρι σήμερα, μπορεί να ανατρέξει σε τρία ογκώδη βιβλία του Καθηγητή φιλοσοφίας και τέως Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού κ. Ευ, Μουτσοπούλου, ένα ελληνόγλωσσο και δύο γαλλικά.
