Άλλη μια ανθρώπινη δυστυχία

Δημήτρης Μιμής
Δημήτρης Μιμής

"Σήμερα  το θέμα  είναι να σταματήσουμε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση. Αν και δεν είναι στα χέρια των πολιτών ο περιορισμός της μητροκτονίας, κάτι μπορούν να κάνουν κι οι πολίτες για να περιορίσουν αυτή την δυστυχία"

Του Δημήτρη Μιμή

 

Πριν μερικές μέρες γράψαμε για το θέμα της μητροκτονίας και συγκεκριμένα  για την  ανησυχητική αύξηση των μητροκτονιών στον τόπο μας. Έτσι, μπορούμε να  συμπεριλάβουμε το γεγονός το γεγονός αυτό,  λόγω των διαστάσεων που έχει πάρει, στα κοινωνικά φαινόμενα. 

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, λόγω του περιορισμού μας ένεκα  της πανδημίας αλλά και της παραμέλησης της φροντίδας  των ψυχικά ασθενών, τα ψυχιατρικά περιστατικά έχουν αυξηθεί και είναι στην έκφραση τους εντονότερα.  Κυρίως ορισμένες εκδηλώσεις τους όπως οι μητροκτονίες έχουν επανεμφανιστεί ανησυχητικά. Μάλιστα εχθές στο Ρέθυμνο είχαμε και μια γυναικοκτονία όπου τα αίτια όμως ήταν διαφορετικά. Εδώ   απαιτείται μια διαφορετική ανάλυση, όπου όμως στο τέλος πάντα δολοφονείται μια γυναίκα,   μητέρα ή σύζυγος.                           

Θα επανέλθω   λοιπόν σ΄ αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, επειδή στις μέρες μας πραγματοποιήθηκε άλλη μια μητροκτονία. Αυτή η αρχαία τραγωδία ξαναβίωσε και καταλαμβάνει την πρώτη θέση στις δολοφονίες. Συγκεκριμένα στο Ξηροχώρι Χαλκηδόνας  59χρονος ομολόγησε ότι σκότωσε την 84χρονη  μητέρα του. Ο δράστης στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ψυχικά ασθενής  και είναι  εξαρτημένος από το αλκοόλ. Ο χειρότερος δηλαδή συνδυασμός που μπορεί να υπάρχει, να ελάμβανε δηλαδή τα φάρμακα του και να κατανάλωνε μαζί  αλκοόλ. Ο δράστης μάλιστα απ΄ ότι διαβάζω τώρα κατηγορείται και για τον επαναλαμβανόμενο βιασμό της μητέρας του.  Μέχρι σήμερα όλες οι περιπτώσεις μητροκτονιών διαπράττονται από  αγόρια  που  πάσχουν από ψυχική ασθένεια. Δηλαδή εδώ έχουμε, λίγο από φροϋδικό Οιδίποδα και μια παρτίδα σαιξπηρικού δράματος όπως ο Βασιλιάς Λήρ. 

 Άλλη μια ανθρώπινη δυστυχία.  Από τη μια κόλαση στην άλλη.  Μια κοινωνική δυστυχία και ένας φόνος που πιστεύω ότι θα εξακολουθεί να μας απασχολεί για αρκετά καιρό ακόμα, γιατί η μητροκτονία αν εξακολουθήσει να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων θα συνεχίσει να υπάρχει σαν ψυχόδραμα όπου όλοι ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και που στο τέλος η επιλογή είναι δική μας να καθορίσουμε ποιος  είναι ο κακός   και  ποιος ο καλός. Τα ΜΜΕ τρέφονται από τέτοιες καταστάσεις και  φυσικά πολλοί τείνουν να τα ακολουθούν πράττοντας αυτά που διαβάζουν ή ακούν στα ΜΜΕ. Έτσι μη σας φανεί παράξενο σύντομα να ξαναδούμε στις ειδήσεις άλλη μια μητροκτονία παρακινούμενη φυσικά από την ψυχική ασθένεια αλλά και την περίσσια προβολή στις ειδήσεις. 

Το θέμα όμως, μετά απ΄ αυτή τη νέα μητροκτονία, δεν είναι να φιλολογούμε και να φιλοσοφήσουμε πάνω σ΄ αυτό  το κοινωνικό γεγονός. Αυτό το έχουν κάνει αρκετοί φιλόσοφοι και συγγραφείς από την αρχαιότητα. Σήμερα  το θέμα  είναι να σταματήσουμε αυτό το δυσάρεστο κοινωνικό φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση. Αν και δεν είναι στα χέρια των πολιτών, ο περιορισμός της μητροκτονίας, κάτι μπορούν να κάνουν κι οι πολίτες για να περιορίσουν αυτή την δυστυχία. Η αρμοδιότητα όμως πέφτει στα χέρια κάποιων  υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένοι πρωτίστως  με την προστασία των ψυχικά ασθενών και παράλληλα  με τα μέλη των  οικογενειών  αυτών που συνήθως είναι και τα θύματα.        

Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτική που αφορούσε την ψυχική υγεία έχει εγκαταλειφθεί.  Ένα άτομο που χρειάζεται κάποια  ψυχιατρική συμβουλή ή φροντίδα από το δημόσιο χρειάζεται περίπου τρείς έως έξι μήνες για να μπορέσει να τη λάβει. Επίσης αν αναζητήσεις να βρεις αν υπάρχει παρακολούθηση του ασθενή μετά το πέρας των συνεδριών του ή της νοσηλείας του αυτή είναι ανύπαρκτη. Προγράμματα που υπήρχαν στην κοινότητα σήμερα δεν υπάρχουν σαν να έχει εξαλειφθεί η ψυχική ασθένεια από την κοινωνία  μας. Όμως υπάρχει  και καραδοκεί για να προβληθεί εκ νέου στις  ειδήσεις. 

Θα κρατήσω αυτό που δήλωσε ο συνήγορος του δράστη, στη νέα μητροκτονία, ο οποίος έκανε λόγο για οικογενειακή τραγωδία από την οποία έλαμψαν δια της απουσίας τους οι κοινωνικές δομές της χώρας, γεγονός που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Πιστεύω ότι  κάποιος από το πλησίον οικογενειακό περιβάλλον θα γνώριζε κάτι απ΄ ότι συνέβαινε στο σπίτι της παθούσας μητέρας. Εάν  κάποιος ενημέρωνε   κάποια αρμόδια υπηρεσία, για το τι συμβαίνει,  δεν θα φτάναμε σ΄ αυτό το αποτρόπαιο συμβάν. Όσο και αν μας φαίνεται σκληρό, αν γνωρίζουμε κάτι, κάτι που βλέπουμε ότι πάει στραβά, είμαστε υποχρεωμένοι να το κοινοποιούμε στις υπηρεσίες,  γιατί μόνο έτσι προλαμβάνουμε τα γεγονότα που μας κάνουν αργότερα να ντρεπόμαστε  και να έχουμε ενοχές για  κάτι που δεν κάναμε ενώ μπορούσαμε να το  κάνουμε. Θα σας συμβούλευα, όταν αντιλαμβάνεστε συμπεριφορές σαν αυτές που παρατηρούνται όπως φωνές, ξυλοδαρμοί κ.α. οποιαδήποτε ατόμου στη γειτονιά, μη δειλιάζετε να το πληροφορήσετε στους αρμόδιους φορείς. Δεν θα έχετε κάνει τίποτα κακό. Απεναντίας θα έχετε πράξει σωστά  κυρίως απέναντι σ΄ αυτόν που πάσχει από ψυχική νόσο, διότι με τη φροντίδα   που θα του δείξει η πολιτεία ίσως όλα πάνε καλά στο θέμα της ψυχικής του υγείας. Ακόμα έτσι ίσως προλάβετε το επόμενο θύμα  σε κάποια οικογένεια.  

 

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ