Του Γιώργου Μηλιαρά
Στην περίφραχτη με ανθισμένες ορτανσίες αυλή της καρυδιάς, ξεκουράζω πρωί-βράδυ μυαλό και σώμα από το ολονύχτιο ντουχιούντισμα και την ολοήμερη περιπλάνηση σε Ορέους τόπους. Το βλέμμα ξεπερνά τον ορίζοντα του Λασιθιώτικου κάμπου και από εκεί και πέρα καβάλα στη σβέλτη φοράδα της φαντασίας, πιάνει τα διάπαντα ακολουθώντας τη πεθυμιά της καρδιάς να δει και να ακουμπήσει ότι θωρεί χαραγμένο στα φύλλα της …
Η πανδημία του COVID-19 από τη μια και το ORUC REIS με το κακό γείτονα σουλτάνο από την άλλη, μαυρίζουν κάθε μέρα τη ψυχή μας και απελπίζουν κάθε προσπάθεια ανάταξης του ηθικού που πιάνει πάτο κάθε βράδυ μετά τα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων .
- Να γενεί θέλει πόλεμος παιδί μου;
με ρώτηξε μια γιαγιά με φανερή αγωνία , που με συνάντησε πριν λίγες μέρες σε ένα προσκύνημα στη μέση του κάμπου, υπολογίζοντας προφανώς
(αδίκως), στην υπεροχή της πληροφόρησης μου…
Με ύφος στρατιωτικού εκπροσώπου αδιαμφισβήτητης αξιοπιστίας, άρπαξα την ευκαιρία να εντυπωσιάσω το μικρό ακροατήριο που συμπορευόταν με τη γιαγιά προς την είσοδο του καμπίσιου μοναστηριού …
- Μη φοβάσαι μπρε και πράμα δε γίνεται. Δεν φτάνουνε επαδέ μήτε Τούρκοι, μήτε τορπιλακάτοι μήτε αερόπλανα μήτε μπόμπες. ´Ηντα φοβάσαι ; Κι ανέ ξεφύγει κιανείς και περάσει την ´Αμπελο, δα τόνε κάνομε γιαχνί με τα φασούλια και το κελτανέ…της απάντησα.
Η γιαγιά κατάλαβε από το γέλιο του γιού και των εγγονών της που τη συνόδευαν, την υπεκφυγή μου για τέτοιες συζητήσεις, μα δεν τόβαλε κάτω:
- Αυτό παιδί μου ξανοίγουνε να μας σε ξεβγάλουνε οπωσδήποτε.Δε γροικάς για εκείνη τη κακή αρρώστια που ποθαίνει τσοι γέρους;...επέμεινε η γιαγιά .
- Αα εκειά γιαγιά δε σου τάζω … Αυτή ναι χειρότερη από τη πανώγλα που ξέβγαλε κάποτε τ´ Αυγουστή χωριό , μονοχρονίς. Μόνο το καλό που σου θέλω, άμε να ανάψεις ένα κερί, να σιμώσεις λίγο πράμα στην εικόνα να κάμεις το σταυρό σου και προς Θεού μη βγάλεις τη μουστούχα που φορείς μέχρι να γιαγύρεις στο σπίτι..., τη καθοδήγησα με προσποιητή αυστηρότητα.
Κάτι μουρμούρισε η γιαγιά για κατάρα του θεού που μας σε βρήκε επειδή ξεφύγαμε από το δρόμο ντου, και συνέχισε προς την εκκλησία …
Το ίδιο βράδυ, στην αυλή της καρυδιάς, η σκέψη μου ετρούλωσε τ´αυτιά τζη από κάτι χαρακτηριστικούς βόμβους πολεμικών αεροπλάνων που τελευταία ακούγονται μέσα στην νύχτα να πηγαινοέρχονται από Δύση σε Ανατολή και ανάποδα, πέταξε στην αυλή το χαλιναρόσκοινο που της έχω για να τηνε συγκρατώ, και πήρε προς τη μπάντα του γειτονικού Καστελίου να κατοπτεύσει προσγειωαπογειώσεις μαχητικών από το εκεί στρατιωτικό αεροδρόμιο …
Φαίνεται γύρισε αργά γιατί με είχε πάρει ο ύπνος …
Θωρώ με, καθισμένο μέσα στο F-16, να το πιλοτάρω με μαεστρία, να εισβάλω στο Λασιώτικο κάμπο από του Τσούλη το Μνήμα και με ένα ελιγμό πάνω από τον Αβρακόντε να παίρνω ευθεία προς του Παπά το Πόρο, να προσπερνώ τον Άδηλο και να εισβάλω από το Φασόσελο στο κάμπο του Λιμνάκαρου … Πέταξα πιο ψηλά, πέρασα τη κορυφή του Αφέντη Χριστού και ξεχύθηκα στη θάλασσα του νότιου κρητικού πελάγους, πάνω από την Άρβη… Κάπου εκεί ένα αστέρι έλαμπε μπροστά μου και θάμπωσε με τη λάμψη του το φως μου … Σήκωσα το χέρι μου να τρίψω και να ανακουφίσω τα μάτια μου, από την λαμπρή αστρική λάμψη … Και ξύπνησα !!!...
Το πρωί ντουχιουντισμένος πήρε το μάτι μου κάποιες αναρτήσεις των κοινωνικών δικτύων, και θυμήθηκα πως τέτοιες μέρες πριν δέκα χρόνια, έχασε τη ζωή του κάπου εκεί κοντά στα ανοιχτά της Άρβης ο αείμνηστος σμηναγός Σήφης Αναστασάκης, σε διατεταγμένη εκπαιδευτική πτήση …
Είδα στην ονειρική μου πτήση το άστρο του να λάμπει στον ουρανό … Όπως λάμπουν τόσα και τόσα άστρα συναδέλφων του, που έδωσαν ότι πιο πολύτιμο είχαν για τη Πατρίδα : Τη ζωή τους … Αιώνια η μνήμη τους, ο θαυμασμός και ο σεβασμός μας…
ΥΓ: Μου φάνηκε στο όνειρο πως εστάθηκα και μου έβγαλα δυο φωτογραφίες με το κινητό μου, πάνω από τον Αβρακόντε, μα το πρωΐ θυμήθηκα πως μου τις είχε πέψει τη προηγούμενη ο αριστοτέχνης στο είδος, Μιχάλης Λιπάκης,φίλος και παλιός συνεργάτης στον ΟΑΚ, και αποκαταστάθηκε η λογική συνάφεια ονείρου και πραγματικότητας ... «Τάχει η γρα στο λογισμό τζης τα θωρεί και στ´όνειρό τζη...., συλογίστηκα ...
Αύγουστος 2020
