Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*)
Από τούτο το μαινόμενο πόλεμο και τη φρίκη που πλήττουν την ανθρωπότητα, μεταξύ των ενσταντανέ, εικόνων που καταγράφονται καθημερινά εδώ στη χώρα μας, λίγοι είναι εκείνοι που θα ‘χουν προσέξει τις εκφραστικές συσπάσεις του τρόμου και της αγωνίας των δυο κορυφαίων Ελλήνων των ημερών. Είναι οι ανύποπτοι συμβολισμοί ενός απρόσμενου πολέμου που στοιχειώνει τους συμπατριώτες μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Είμαι σίγουρος ότι, αν ο αττικός καλλιτέχνης των κλασσικών χρόνων αποτύπωνε στο πεντελικό μάρμαρο την έκφραση του προσώπου του αθηναίου πολιτικού Μιλτιάδη πριν την έλευση των Περσών και τη νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, δεν θα διέφερε καθόλου με εκείνες του Έλληνα πρωθυπουργού και του «στρατηγού» καθηγητή λοιμοξιολογίας κ. Σωτήρη Τσιόρδα, αυτές τις πικρές για τη χώρα μας μέρες. Οι τηλεοπτικές κάμερες αποτυπώνουν ανελέητα τα μάτια τους, τα συναισθήματα και τη χροιά της φωνής τους.
Η αγωνία, ο φόβος και ο τρόμος απέναντι στον πρωτόγνωρο πόλεμο που αποδεκατίζει χιλιάδες ζωές ανά τον κόσμο και απειλεί χωρίς οίκτο τη χώρα, καταγράφονται έκδηλα, αυθόρμητα, αβίαστα και απροσποίητα στα πρόσωπά τους. Ίσως, μόνον στις συσπάσεις των προσώπων και στις κινήσεις των χεριών του Μάνου Κατράκη και του Αλέξη Μινωτή όταν ερμήνευαν τις μεγάλες τραγωδίες και τα αττικά δράματα στο Ηρώδειο, να μπορούσε κανείς να διακρίνει τον ανάλογο ζόφο και το φόβο των τραγικών προσώπων απέναντι στις οδυνηρές βουλές της μοίρας και του πεπρωμένου. Αιώνες μετά, από τότε που γράφτηκαν τα μεγάλα διδακτικά και οικουμενικά δράματα, εδώ στην ίδια χώρα, μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα, ζούμε έναν απρόσμενο και πρωτόγνωρο πόλεμο. Έναν πόλεμο χωρίς βομβαρδισμούς, χωρίς χερσαίες, εναέριες και ναυτικές επιχειρήσεις. Χωρίς τανκς, αεροπλάνα, ναυτικές αρμάδες και πυροβόλα όπλα. Χωρίς καταλήψεις και ανακαταλήψεις πόλεων. Χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης και στρατόπεδα αιχμαλώτων. Χωρίς σαμποτάζ, αντάρτικες ομάδες, εκτελεστικά αποσπάσματα, ναρκοπέδια και συρματοπλέγματα. Ένα πόλεμο που μοναδικά και αποτελεσματικά όπλα που μπορείς να του αντιτάξεις, όσο κι αν μοιάζει με φάρσα, είναι ο καναπές του σπιτιού σου. Για τους μεγάλους πολεμάρχους των προηγούμενων αιώνων αυτό θα ‘ταν εκτός από απίστευτο, κωμικό!
Σε τούτο το «σουρεαλιστικό» πόλεμο που βιώνει η ανθρωπότητα και η χώρα μας, οι δυο κορυφαίοι άνθρωποι που συντονίζουν το μέτωπο, νοιώθεις να είναι καθημερινά παρόντες με τα άρβυλα και τις στολές εκστρατείας τους. Αυτοί οι δυο άνθρωποι μαζί με ολόκληρο το επιτελείο τους, αλλά και με τους καθημερινούς ήρωες πίσω απ’ τις ιατρικές μάσκες και τις ολόσωμες αντισηπτικές στολές που τους κάνουν σαν εξωγήινους, είναι πλέον τα απτά καθημερινά γεγονότα της τρομακτικής επικαιρότητας της έκτης καθημερινής απογευματινής. Τον έλληνα πρωθυπουργό μαζί με τον καθηγητή και στρατηγό στη μάχη κατά της πανδημίας, τους εκλαμβάνεις καθημερινά, όχι ως ανθρώπους πλέον, αλλά ως «γεγονότα».
Είναι τα δυο κορυφαία «γεγονότα» πίσω από τα πρόσωπα. Αυτά που κρατούν την Ιστορία της χώρας αυτές τις δύσκολές και επώδυνες ώρες στα χέρια τους. Μια δυάδα απλή και ανθρώπινη. Όσοι νοιώθουν ότι οι ώρες της Ιστορίας κτυπάνε βαθιά μέσα τους, δεν έχουν ανάγκη να το δείχνουν και να παριστάνουν τους ωροδείχτες της.
Απέναντι στον ανθρώπινο φόβο που κι εκείνοι νοιώθουν, παραμένουν, αναγνωρίζοντας τις ιστορικές ευθύνες τους, ανθρώπινοι, αποφασιστικοί, ψύχραιμοι, πειστικοί και δυνατοί. Παραμένουν δηλαδή ηγέτες και στρατηγοί της επιστήμης. Άνθρωποι που μετέρχονται των μέσων της δημοκρατίας της πειθούς και της ιατρικής ανάγκης. Και οι Έλληνες υπακούν. Στοιχίζονται πίσω από την Πολιτεία και την Ιατρική. Ξέρουν ότι μπορούν να συνδιαλλαγούν με την ανάγκη, όχι όμως με το θάνατο. Το εθνικό τους ένστιχτο από τις ηρωικές σελίδες του παρελθόντος, κάτι τους ψιθυρίζει στις ώρες τις κρίσιμες, όταν η Ιστορία παίρνει παρουσίες. Πειθαρχούν. Ξέρουν ότι μόνο με την υπακοή στην Πολιτεία και την Ιατρική θα συνομιλήσουν ξανά με την προοπτική και το μέλλον τους. Αντιστέκονται και πολεμούν μέσα από τις εστίες τους. Τα σπίτια τους. «Λίγοι είμαστε, κι αλλοίμονο στη γη αν ξοφληθεί η γενιά μας». Ο Καζαντζάκης έδωσε παραγγελιά κι υπόσχεση. Όρκος φρικτός και λόγος στιβαρός, συμβόλαιο για το αύριο. Τούτες οι υποσχέσεις είναι σαν τα παλιά προγονικά καρυοφύλλια που βγαίνουν σαν ιερά κειμήλια από τις κασέλες στον πόλεμο. Ο Κυριάκος μέσα σε αυτή την απρόσμενη καταιγίδα για τη χώρα, βρέθηκε εκπληκτικά αποφασιστικός, άμεσος και αποτελεσματικός στις αποφάσεις του, διαβλέποντας διορατικά μιαν ανυπολόγιστη επερχόμενη εθνική συμφορά, που με κάθε τρόπο έπρεπε να ανακοπεί.
Ο πρωτοφανής συντονισμός και σχεδιασμός ανάκρουσης, η συνολική προγνωστική διαχείριση της διαφαινόμενης τραγωδίας τη στιγμή που άλλες ευρωπαϊκές ισχυρές χώρες δεν είχαν δώσει τη δέουσα σοβαρότητα, μαζί με τον «προμηθεϊκό» υγειονομικό σχεδιασμό της χειμάζουσας ελληνικής ιατρικής κοινότητας με επικεφαλής το «στρατηγό» Τσιόρδα, φαίνεται να καθιστούν την Ελλάδα σε χώρα που η «μεταπολεμική» ανθρωπότητα όταν θα ανδρωθεί ξανά από τα ερείπια και τις στάχτες της, θα απονείμει τα εύσημά της και θα δείξει τους Έλληνες σαν παράδειγμα για άλλη μια φορά. Ίσως να είναι ακόμη αρκετά γρήγορα για συμπεράσματα. Ο Κυριάκος έδειξε και δείχνει μια ιστορική συνέχεια ηγέτη που στη νικηφόρα έκβαση αυτού του πολέμου θα τον κατατάξει επάξια με το προσωνύμιο του Εθνάρχη. Όσο για τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόρδα, ως τον Εθνικό ήρωα στρατηγό Γιατρό που έσωσε από τις βέβαιες εκατόμβες θανάτων ένα ολόκληρο Έθνος. Είναι μακρύς και δύσκολος ακόμη ο δρόμος. Σε τούτο τον πόλεμο που συνεχίζεται, όλοι οι Έλληνες θα είναι πατριώτες μόνο αν συνεχίσουν να αντιστέκονται. Και πραγματική αντίσταση σε τούτο τον πόλεμο σημαίνει, τι άλλο; Μένουμε σπίτια μας!
(*) Ο τίτλος αυτούσιος από το «Άξιον Εστί», ενότητα «Τα Πάθη», ανάγνωσμα πέμπτο «Η αυλή των προβάτων», του Ο. Ελύτη.
