Μαρία Λιονάκη

Άτομα με ειδικές ανάγκες. Όρασης, ακοής, νοητικής στέρησης, κινητικές… Εκ γενετής υπάρχουσες ή μετέπειτα αποκτηθείσες. Άτομα με ειδικές ικανότητες, καθώς η υπολειτουργία κάποιας αίσθησης δίνει ώθηση σε κάποια άλλη να αναπτυχθεί και γεννά ταλέντα και δεξιότητες.

Ο κύριος Νοέμβριος έχει φτιάξει βαλίτσες αναχωρεί, αποχαιρετά, ενώ ο κύριος Δεκέμβριος είναι ήδη σε πτήση, φτάνει και χαμογελά…

Κι όμως αρκεί μια βόλτα έξω στη φύση, στον αέρα, στο φως… Αρκεί για να δεις ότι , αν και βρισκόμαστε στην αρχή του χειμώνα, η ομορφιά υπάρχει γύρω σου , επιζεί …

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016. Στο καθιστικό ενός σπιτιού η στόφα είναι φθαρμένη, πολυκαιρισμένη, ιστορική κι αυτή, το φως χαμηλωμένο, συννεφιασμένο, τρεμοπαίζει στη λάμπα ασθενικό… Μόλις φωτίζει…

Ο Οκτώβριος αρχίζει να μετρά αντίστροφα προσεχώς κι όλοι έχουν κάποια υποχρέωση, μια ευθύνη, μια έγνοια, μια εργασία που τους πιέζει, να παρουσιάσουν, μια γιορτή σε εξέλιξη ή σε αναμονή…

Με τον ίδιο τρόπο που τα άχρωμα, θαμπά, πολυκαιρισμένα, χωρίς άνθη τώρα πια , φυτά του μπαλκονιού μου μάχονται το φανταχτερό, ζωντανό, ολόδροσο, ολοκίτρινο, επίκαιρο χρυσάνθεμό μου!

Οκτώβριος...των κίτρινων φύλλων, του ροδιού, της μηλόπιτας, των αποχαιρετισμών!

Μόνο η αγάπη την καταπολεμά. Η αγάπη που είναι το γλυκό της ψυχής. Φάρμακο κι ανθός. Ήλιος κι οξυγόνο. Η πιο ζεστή κουβέντα. Η πιο ζεστή κουβέρτα. Δυναμώνει, συντροφεύει, γιατρεύει, ονειρεύεται, αισιοδοξεί.

Έτος 2016, αυτού του κόσμου… Του κόσμου που πέρασε δια πυρός και σιδήρου το δρόμο της ιστορίας του, που έγραψε με αίμα τόσες και τόσες σελίδες στο βιβλίο του …

Ξέρει ο Σεπτέμβρης ότι δεν είναι το ίδιο αγαπητός σαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο... Γι΄ αυτό προσπαθεί να μας καλοπιάσει, να μη φερθεί απότομα, να είναι διαλλακτικός. Έτσι χαρίζει λίγο ακόμη καλοκαίρι, λίγη άπνοια, ήλιο, ζέστη, ήρεμη θάλασσα, ξάστερο ουρανό

Η μέρα του τελείωσε. Στα χέρια κρατάει, έτοιμος, να μας αφήσει ένα χαρτί… Ένα χαρτί που γράφει τη δική του λύση, τη δική του ευχή για ένα κόσμο, μια εποχή που δεινοπαθεί. Ένα χαρτί που φέρνει από το παρελθόν, από την άξια πνευματική Ιστορία της Κρήτης μας , μηνύματα και μια συνταγή...

Αύγουστος ο αυτοκράτορας του καλοκαιριού!

Καρτερώντας την Ελεύθερνα...

Αρχίζω λοιπόν τους διακανονισμούς με τον οδηγό, που μου λέει λεπτομέρειες για το θέμα, για το δρομολόγιο αυτό, επιστημονικών διαστάσεων και που για καλή μου τύχη ήταν νέος, πρόσχαρος, ομιλητικός και εξυπηρετικός...

...τηρήσαμε και φέτος τα έθιμα σε ένα καταπληκτικό τόπο

Μέσα σε μια εποχή δύσκολη οικονομικά, σε μια εποχή άκρως χειμερινή… Τα νιάτα και τα γηρατειά, η ανατολή κι η δύση της ζωής. Οι νεαρές και οι ηλικιωμένες μέρες του χρόνου, του καθένα μας.

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό

Η ζωή στα μπαλκόνια ανθεί αυτή την εποχή και τα εν οίκω γίνονται συχνά εν δήμω… Τα μπαλκόνια ακόμα και τα μικρά, όπως του Σαββόπουλου έχουνε τιμόνια, χαρές, γιορτές, βουβές ματιές, όμορφα χρόνια

Oι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μία ευκαιρία στη ζωή… όχι όμως κι η μοναδική!

Εγώ που σήμερα γιορτάζω και με γιορτάζουν, που είμαι μάνα και κόρη μαζί, που είμαι η μάνα που μεγαλώνει, που φοβάται, που φωνάζει τα πρέπει και τα μη κι η κόρη που λαχταρά να ελευθερωθεί

Δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει…

Η εβδομάδα αυτή που διανύουμε είναι εβδομάδα κατάνυξης, περισυλλογής, σκέψης, προβληματισμού.

Να κανονίσω κι εγώ την πορεία μου, τη μέρα μου , να δω κι εγώ τι θα κάνω με τη ζωή μου. Κι εμείς υπήρξαμε έφηβοι, νέοι , δεν κάναμε έτσι!

Είναι όμως ο μοναδικός βασιλικός που φύτεψα και άντεξε όλο το χειμώνα. «Κανείς άλλος δεν με άντεξε τόσο καιρό! » σκέφτομαι και γελάω λίγο πικρά

Κι όμως η γυμναστική δεν είναι είδος εποχιακό σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα κάλαντα, τους χαρταετούς και τις μάσκες της αποκριάς… Ούτε αγγαρεία, καταναγκαστικό έργο, βασανιστήριο

Η ματιά μου γεμάτη τρυφερότητα μένει εκεί ώρα πολύ και κοιτά …Η σκέψη μου επιβιβάζεται σε αεροπλάνο και ταξιδεύει στο χρόνο, πίσω, αρκετά πίσω …Σε ένα σχολείο, ένα Λύκειο, στα Χανιά, στο πρώτο Λύκειο Χανίων, κτίριο παλιό, επιβλητικό, διατηρητέο, ιστορικό, αφού εκεί φοίτησαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος[...]

Η Φύση έβγαλε απ’ τη ντουλάπα, αέρισε και στολίστηκε το φόρεμα της το λουλουδάτο, το εμπριμεδάκι της που τόσο της στρώνει, της πάει, της φωτίζει το πρόσωπο

Μια παράσταση από το Εσπερινό Γυμνάσιο Ηρακλείου...