Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Δεν είμαι σίγουρος εάν ο Ερντογάν το ξανασκέφτεται στο Αιγαίο και πραγματικά αποκλιμακώνει την ένταση που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν είμαι επίσης καθόλου βέβαιος ότι θα σταματήσει εδώ, θα ρίξει νερό στο κρασί του – αν και ως πιστός μουσουλμάνος δεν το κάνει στα φανερά νομίζω ότι τα τσούζει λίγο και φαίνεται ότι τον χαλάει. Τουναντίον είναι προφανές ότι θα ξαναγυρίσει σύντομα στην τακτική των προκλήσεων οπότε θα έχουμε πάλι φασαρίες. Τα γνωστά τουρκικά παιγνίδια που ποτέ δεν ξέρεις ποια στιγμή θα καταλήξουν σε κάτι πιο επικίνδυνο και θερμότερο. Ένα επεισόδιο που δεν θα ελέγχεται. Και οι συνέπειες θα είναι ολέθριες και για τις δυο πλευρές.
Εδώ και 45-50 χρόνια πάντως ζούμε το ίδιο έργο. Τον δικό μας Ψυχρό Πόλεμο με τους Τούρκους. Μετά την εισβολή στην Κύπρο- χάσαμε το μισό σχεδόν νησί και έκτοτε δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι για να την πάρουμε πίσω (εννοώ με όπλα γιατί αλλιώς δεν γίνεται όπως η ζωή απέδειξε)- έχει ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι κυρίως στο Αιγαίο, ενίοτε σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Όπως συμβαίνει τώρα που έχουν εντοπιστεί τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων και η Τουρκία αισθάνεται μόνη και απομονωμένη από αυτό το παζάρι που γίνεται. Όπως ομολογεί ότι αισθάνεται και ηττημένη από την Συνθήκη της Λωζάνης καίτοι την υπέγραψε ως νικήτρια μετά την δική μας συντριβή το 1922!
«Είναι νίκη αυτή;» έχει αναρωτηθεί πολλές φορές ο Ερντογάν. Κι εδώ που τα λέμε έχει δίκιο από την πλευρά του. Ας το δούμε από τη δική τους οπτική γωνία: Έχεις πετάξει τον εχθρό στην θάλασσα, τον διέλυσες. Και όμως αναγκάστηκες να υποταχθείς στη διπλωματική μαεστρία ενός Βενιζέλου, που έπεισε τότε τις μεγάλες δυνάμεις πως το συμφέρον τους είναι αυτά τα σύνορα και υπέγραψες μια Συνθήκη βάσει της οποίας κάθε φορά που ανοίγεις το παράθυρό σου βλέπεις μόνο…τα νησιά του άλλου!
«Δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων όσοι διαπραγματεύτηκαν αυτή τη Συνθήκη» λέει και ξαναλέει ο νέο- Σουλτάνος. Και αμφισβητεί ευθέως πλέον το κεμαλικό κράτος , βάζει μπουρλότο σε μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις και επαναστατικές αλλαγές που έγινε παγκοσμίως σε μια χώρα. Την χώρα του. Αλήθεια δεν γνωρίζει ο Τούρκος ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται;
Το ξέρει καλά. Αλλά στόχος είναι διττός. Να αμφισβητήσει τον εδώ και 100 χρόνια κοσμικό χαρακτήρα αυτού του κράτους, αλλά και να μπορέσει να ξεφύγει από την μέγγενη των προβλημάτων που τον πνίγουν. Δεν θυμήθηκε ξαφνικά την Συνθήκη, τη σκέφτηκε όμως ως λύση τώρα που είναι στριμωγμένος, οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά με τόσα μέτωπα που έχει ανοίξει εντός κι εκτός Τουρκίας. Και ο κλασικός εχθρός (ο Έλληνας) είναι μια κάποια λύσις τώρα που τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για τη γείτονα. Ή όπως θα το έλεγε και ο μακαρίτης Ντεμιρέλ: «Αν θέλετε να περιγράψω την κατάσταση στην Τουρκία με μία λέξη, θα έλεγα «καλή». Αν θέλετε με δύο λέξεις, θα έλεγα «όχι καλή».»
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
