της Μαρίας Λιονάκη
Νύχτα έφυγε ο Μάρτιος, ντροπιασμένος που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας κι ένας Απρίλης, ούτε ξανθός, ούτε μυρωδάτος, μα τύπος κλειστός, ανεξιχνίαστος έχει αγκυροβολήσει. Αναποφάσιστος ακόμα για την πολιτική που θα ακολουθήσει για να είναι αγαπητός, συντηρητική-χειμωνιάτικη ή προοδευτική- ανοιξιάτικη. Κανείς δεν τον υποδέχτηκε στην προκυμαία, ούτε σε αγρούς με μυγδαλιές ανθισμένες. Παρόλο που είναι αυτή η εποχή τους. Καθώς ΟΛΟΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! με σύνεση, επιμονή, υπομονή, αποθέματα καρδιάς, αγάπη για τους δικούς μας, το κοινωνικό σύνολο, την Πατρίδα. Παλεύοντας σα μια γροθιά, ελληνική, παγκόσμια, πανανθρώπινη μετά από καιρό, τον κοινό ιό. Μα και προσωπικούς « ιούς» ο καθένας μας…
Ένας απ’ αυτούς τους προσωπικούς ιούς, κοινός σε πολλούς από εμάς είναι η ανία. Αν και λέξη με λίγα γράμματα, μας κυριεύει πολυσύλλαβα, καθώς δεν έχουμε εναλλαγές εικόνων, παραστάσεων, ερεθισμάτων, κινούμενοι συνεχώς στο μικρόκοσμο του σπιτιού μας. Διερωτώμενοι αν, εκεί έξω εξακολουθεί η ίδια νομοτέλεια της ζωής, η γη γυρίζει, η φύση ανθίζει, η θάλασσα ερωτοτροπεί με τους βράχους. Διανύοντας την εποχή της Ιστορίας που άλλοι κρατούν το τιμόνι της ζωής μας, που η ύπαρξη μας δεν έχει το χώρο που θα επιθυμούσε να αναπτυχθεί, να σεργιανίσει. Η καθημερινότητά μας είναι προβλέψιμη, οι ανάγκες μας κοινές, κατηγοριοποιημένες σε δυο φόρμες αδειών εξόδου. Δύο φόρμες που είναι η πρώτη συνειδητοποίηση, το πρώτο μάθημα αυτής της εποχής.
Όλοι περνάμε μια περίοδο που δοκιμαζόμαστε. Που μοιάζει η χαρά πιο δύσκολη, η ζωή λιγότερο γόησσα, με λιγότερα στολίδια. Αρκετός είναι ο χρόνος που περνάμε όλοι με τον εαυτό μας, σε μια μοναδική ευκαιρία να τον γνωρίσουμε, να τον βοηθήσουμε να επιβιώσει και να τον νταντέψουμε. Με πιο σημαντικό απ’ όλα τα προσόντα, αυτό της προσαρμοστικότητας.
Κι είναι αυτό ακριβώς το σημείο που η νεολαία υπερτερεί περισσότερο σε σχέση με τη γενιά τη δική μας, λίγο πριν ή λίγο μετά τα πενήντα. Η νεολαία που ήδη έχει καλύτερη διάθεση και πιο εύκολο το χιούμορ, έχει κι αυτό το σπουδαίο προσόν! Την προσαρμοστικότητα. Όσο κι αν δεν το καλοδεχόμαστε σα σκέψη, τα παιδιά μας είναι καλύτερα από εμάς! Καθώς εμείς σα νέοι δε ζήσαμε τη δική τους κρίση. Επαγγελματικές θέσεις μας καλοδέχτηκαν κι εμείς πήγαμε και θρονιαστήκαμε, σα να μας τις όφειλε η ζωή. Χωρίς να σκεφτούμε να πούμε κανένα ευχαριστώ. Χωρίς να νιώσουμε καν τυχεροί. Σχολείο, Πανελλήνιες εξετάσεις, σπουδές, διορισμός, μετά από λίγα χρόνια, μα διορισμός. Στη μεγάλη πλειοψηφία. ‘Η διορισμός μετά από κάποιο διαγωνισμό. Σε τράπεζα, στο δημόσιο. Σχετικά εύκολα. Τότε ήταν τα πράγματα αλλιώς, υπήρχαν θέσεις εργασίας, η οικονομία μας, η ιστορική συγκυρία ήταν αλλιώς. Η νεολαία όμως η σημερινή έζησε άλλα. Σχολείο, Πανελλήνιες εξετάσεις, σπουδές, τίποτα! Αναμονή και περίμενε. ‘Η εξωτερικό. «Προσαρμόσου» της είπαν. Να είσαι ευέλικτος, πολυπράγμων. Άλλο να σπουδάζεις, άλλο να επαγγέλλεσαι. Το ένα πτυχίο δεν αρκεί, κάνε μεταπτυχιακό. Και δεύτερο αν χρειαστεί. Ψάξε, μη χάνεις το κουράγιο σου, κάτι θα βρεθεί. Είσαι νέος ακόμα… Και τα παιδιά μας προσαρμόστηκαν στα άσπλαχνα δεδομένα της εποχής τους. Θέλοντας και μη. Έδειξαν εγκαρτέρηση, έκαναν υπομονή, λίγο ή ελάχιστα γκρίνιαζαν. Πού και πού τους έβγαινε ένα παράπονο, μια φωνή. Για ανάξιους πολιτικούς, λάθος πολιτικές, όχι μιας Κυβέρνησης μα πολλών, επί σειρά ετών, για χρήματα που ξοδεύτηκαν απερίσκεπτα, για έλλειψη πρόβλεψης, δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για τις κατοπινές γενιές. Και τα παιδιά μας έκαναν σπουδές κι άλλες σπουδές. Έτρεξαν, έψαξαν, τρέχουν, ψάχνουν. Βρήκαν ένα δρομάκι, μονοπατάκι, ίσα ίσα χωρούσε ένας πεζός κι άνοιξαν δρόμο, κάποια και λεωφόρο. Βρήκαν μια δουλειά αξιοπρεπή, χαμηλά αμειβόμενη κι εκεί χώρεσαν τα όνειρά τους. Όπως όπως. Ναι! τώρα τα παιδιά μας, οι νέοι μας δεν πανικοβάλλονται το ίδιο με μας. Είναι βουνά μαθημένα στα χιόνια. Μου αρέσει που μας ξεφεύγει κάποιες στιγμές και τους φωνάζουμε, όταν φεύγουν αξημέρωτα σχεδόν για τη δουλειά «θα βρέξει, πάρε ομπρέλα». Τιμή τους που δε δείχνουν την πικρία τους για όλες αυτές τις αληθινές βροχές που τους αφήσαμε να ζήσουν, να ζουν.
Ναι! είναι σίγουρα οι νέοι μας πιο εύκολα προσαρμοσμένοι στις νέες δύσκολες συνθήκες. Όπως είναι κι όσοι έχουν ζήσει μια τρομερή απώλεια, όσοι έχουν αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζουν τώρα παράλληλα, άλλου είδους βροχές, καταιγίδες. Κακοήθειες, παιδιών ή ενηλίκων, σοβαρές ασθένειες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο όλοι αυτοί. Την εγκαρτέρηση και την υπομονή την ξέρουν από παλιά. Το κουράγιο, τη δύναμη άπειρες φορές τα έχουν ψάξει μέσα τους. Την ελπίδα την έχουν φυτέψει άπειρες φορές, δεντρό να γενεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνουν σε ένα σκοτεινό τούνελ, που παλεύουν θεριό, στοιχειά. Με περιορισμούς, αποκλεισμούς ζουν καιρό τώρα. Μια λιτή ζωή που ξέρουν να την εκτιμούν. Το ίδιο κι όσοι είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, όσοι έχουν άτομα με ειδικές ανάγκες στα σπίτια τους. Αυτοί ζουν με αγωνίες, υπομένουν στωικά, ηρωικά, καιρό τώρα, άπειρα χρόνια, πέτρινα χρόνια. Κι αυτοί ξέρουν να δίνουν αξία στο καθετί.
Λένε πως ο ιος αυτός είναι ο ιός της αλήθειας. Για πολλούς λόγους. Για όλα αυτά που μας δίδαξε, μας έκανε να συνειδητοποιήσομε, να εκτιμήσουμε. Να παραδεχτούμε. Σωστά, μα κυρίως λάθη. Αλλάζοντας ρότα στην κατοπινή, όμορφη εποχή που με λαχτάρα περιμένουμε να ‘ρθει! Ως τότε ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ!
«Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Αλκυόνη Παπαδάκη «Το χρώμα του φεγγαριού»
