Μπλόκα Βιβλιοτρακτέρ

Αγρότες και κτηνοτρόφοι σε διεκδικητικό αναβρασμό. Δεν είναι όλοι οι αγροτοκτηνοτρόφοι το ίδιο, όπως δεν είναι και όλοι οι εκπαιδευτικοί το ίδιο. Πολλοί εμφανίζονται με κατσούνες στα χέρια, τα ιερά εργαλεία της δουλειάς τους. Είναι και οι λίγοι που δεν ξεχωρίζουν τις τίμιες κατσούνες από τις άξεστες μαγκούρες. Κτυπούν αστυνομικούς -οι αστυνομικοί κτυπούν με γκλομπ, έχουν άλλα εργαλεία αυτοί- αναποδογυρίζουν περιπολικά, καταλαμβάνουν αερολιμένες και δημόσια κτήρια, παρακωλύουν συγκοινωνίες, κλείνουν δρόμους, βανδαλίζουν αυτοκίνητα, πετούν πέτρες, αδειάζουν καρδάρες με το γάλα (και αυτός που πεινάει;), κραδαίνουν απειλητικά τα όποια όπλα τους, παίζουν ποδόσφαιρο στις πίστες αεροδρομίων. Αντιδρούν δυναμικά, προβάλλοντας το επιχείρημά τους ότι η κυβέρνηση δεν ικανοποιεί τα δίκαια αιτήματά τους. Και πράγματι, κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος που διακρίνει, τι είναι το «δίκιο» του καθενός και τι το δίκαιο δικαίωμά του, δεν μπορεί να μην κατανοεί τον πόνο της αγροτιάς, το τι αυτό σημαίνει για μια υγιή, παραγωγική κοινωνία.
Ελάτε όμως, που παράλληλα σκέφτομαι ότι αυτή η άπονη κυβέρνηση δεν ικανοποιεί ούτε τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών, όπως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί τα προβάλλουν. Ε λοιπόν, κατά το ίδιο επαγγελματικό πρότυπο των αγροτών και κτηνοτρόφων διερωτώμαι, γιατί να μην μετατρέψουν και οι δάσκαλοι την παιδαγωγική τους καθημερινότητα σε ορμητική πράξη διεκδίκησης; Οπωσδήποτε με τα δικά τους επαγγελματικά εργαλεία. Με σκοπό να πιέσουν με το έτσι θέλω τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, ώστε να τις υποχρεώσουν να ασκήσουν με τη σειρά τους πίεση προς την κυβέρνηση.
Να, τι εννοώ. Ο καθείς και τα όπλα του. Αντί για τρακτέρ, οι δάσκαλοι να απέκλειαν τους δρόμους, στήνοντας «μπλόκα γνώσης» με βιβλιοτρακτέρ - κινητές βιβλιοθήκες. Αντί για μαγκούρες και κατσούνες, να κρατούσαν τεράστιες κιμωλίες και διαβήτες, ως απειλητικά λάφυρα, γράφοντας συνθήματα στο οδόστρωμα και απειλώντας τους συμβιβασμένους. Και αντί να κτυπούν αστυνομικούς, να επιτίθενται στον κόσμο με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, βάζοντάς τους να λύσουν ασκήσεις για να περάσουν τα οδοφράγματα: ποια έχει δίκαιο, η Αντιγόνη, η Ισμήνη, ή μήπως ο Κρέων; Αντί να αναποδογυρίζουν περιπολικά, ας αναποδογύριζαν σε πλατείες θρανία και καρέκλες, στήνοντας μία ανεστραμμένη τάξη, ως σύμβολο της ανατροπής στην Παιδεία. Αντί να πετούν πέτρες, ας ανέμιζαν τετράδια Πανελλαδικών, ας εκτόξευαν στον αέρα, επί δικαίους και αδίκους, σχολικά εγχειρίδια με βιβλία ύλης, δημιουργώντας «καταιγίδες γνώσης». Έτσι κι αλλιώς, η κοινωνία κρατάει συνήθως σε κάτι τέτοια ομπρέλα. Δεν κινδυνεύει. Και αντί να έπαιζαν ποδόσφαιρο στην πίστα του αεροδρομίου, ας έκαναν μαθήματα Μαθηματικών ή Ιστορίας, εμποδίζοντας συμβολικά με δύσκολες τριτοβάθμιες εξισώσεις τα σχέδια πτήσης. Ας βομβάρδιζαν με αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα τους διαδρόμους απογείωσης. Αντί να κλείνουν οδούς, ας έστηναν μαραθώνιους ανάγνωσης στη μέση του αυτοκινητόδρομου, μπλοκάροντας την κυκλοφορία με βαριά λογοτεχνικά μηχανήματα. Και αντί να χύνουν γάλα και να πετούν οπωροκηπευτικά, ας άδειαζαν μελάνι και κιμωλίες στο οδόστρωμα, ζωγραφίζοντας με τεράστια γράμματα το λευκό και το μαύρο της ζωής μας.
Αγαπητοί φίλοι, η φανταστική αυτή διαμαρτυρία, όπως καταλαβαίνετε, θα ήταν απολύτως ειρηνική, γεμάτη συμβολισμούς: δεν έχουμε τρακτέρ, αλλά ανοίγουμε βιβλία, δεν κτυπάμε με μαγκούρες, αλλά βάζουμε φωτιά στα μυαλά των ανθρώπων, δεν πετάμε πέτρες, αλλά σπέρνουμε ιδέες. Ερωτώ. Είναι δύσκολο να γίνει μια τέτοια δυναμική διαμαρτυρία, με τα εκπαιδευτικά εργαλεία των δασκάλων; Κατά την άποψή μου, όχι. Το αδύνατο θα ήταν, δίπλα σε αυτή τη φανταστική διαδήλωση -στα όρια της φαντασίωσης- να σταθεί μία κοινωνία που να αισθάνεται μέσα της ευγενικά και στο έπακρο τις συνέπειες της πνευματικής ξηρασίας, ώστε να αποφασίσει να ασκήσει πίεση στην όποια κυβέρνηση για να μην κινδυνεύουν ακαλλιέργητα τα λιβάδια της Παιδείας, για να μην καταντήσουν χέρσα. Ελάτε όμως που πάλι και εδώ έχει η φαντασία τα όριά της.

Κώστας Ν. Κωνσταντίνου
Διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
https://kostaskonstantinou.com