της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Είχα σκοπό να γράψω για τα στραβά και ανάποδα αυτής της πόλης, ξεκινώντας από τo παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στη στροφή, που δεν άφηνε το λεωφορείο να περάσει τη 1821. Ένα ραντεβού, όμως, στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο μου άλλαξε τα πλάνα.
Μπαίνω στα εξωτερικά ιατρεία για μια απλή συνάντηση και καταλήγω να περιφέρομαι στους διαδρόμους του Βενιζελείου, χαζεύοντας τους τοίχους, τοίχους καλυμμένους με πίνακες ζωγραφικής. Μια ρέπλικα από το «Φιλί» του Klimt μου τραβάει την προσοχή και μετά ένας άλλος πίνακας και ένας άλλος και ένας άλλος. Χρώματα και σχέδια με έκαναν να μη δίνω σημασία στη χαρακτηριστική μυρωδιά των νοσοκομειακών διαδρομών και στη γκρίνια της αίθουσας αναμονής.
Αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί. Μήπως η εικαστική θεραπεία βρήκε το δρόμο της προς τα εδώ; Η απορία μου λύθηκε αμέσως από μια μικρή επιγραφή που έλεγε «Εικαστικές διαδρομές από το 13ο Γυμνάσιο». Είχα σκοπό να ρωτήσω πώς προέκυψε όλο αυτό, αλλά μία η εφημερία μία το περασμένο της ώρας με έκαναν να εγκαταλείψω την προσπάθεια ανεύρεσης κάποιου υπευθύνου.
Έτσι κι αλλιώς το πώς δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα, το ότι οι αδιάφοροι μπεζουλί τοίχοι με τις αφίσες ιατρικών συνεδρίων που σχεδόν κανείς από εμάς δε θα παρακολουθήσει απόκτησαν χρώμα, απόκτησαν σκοπό –πέρα απότο να στηρίζουν την πλάτη μας.
Με άλλα λόγια μπορούν -αν τους αφήσεις- να παρασύρουν το μυαλό κάπου αλλού και για λίγο να σε κάνουν να ξεχαστείς.
ΥΓ Το κείμενο γράφτηκε στο κινητό όση ώρα περίμενα να έρθει η σειρά μου. Έτσι, τα αρκετά λεπτά αναμονής πέρασαν χωρίς να το καταλάβω -ευτυχώς-!
