της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Έχετε ποτέ σκεφτεί αν η επιλογή του συντρόφου μας έχει να κάνει με την εξωτερική του εμφάνιση, τον χαρακτήρα, την μόρφωση ή την κουλτούρα του; Μήπως πίσω από όλα αυτά σε ασυνείδητο επίπεδο υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι που είναι καλά κρυμμένοι μέσα μας;
Η επιλογή του συντρόφου μας έχει να κάνει με την σχέση που είχαμε με την μητέρα και τον πατέρα μας αντίστοιχα. Η μεταβίβαση της πρώτης σχέσης με τους γονείς μας παίζει σημαντικό ρόλο με τις επιλογές μας κι αυτό γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να έλκουμε ή να αποφεύγουμε αυτό που νομίζουμε ότι μας ταιριάζει. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Σύμφωνα με το ψυχογενετικό σύστημα επαναλαμβάνουμε στις τωρινές μας σχέσεις ή στον γάμο μας την μορφή της σχέσης που είχαν οι γονείς μας. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτό αποκλείεται αφού εμείς επιλέξαμε τον σύντροφο μας με άλλα κριτήρια. Και στο κάτω κάτω σε τίποτε δεν μοιάζει με τον πατέρα ή την μητέρα μας. Ούτε έχουν τα ίδια μάτια ούτε τον ίδιο σωματότυπο, ούτε τις ίδιες ενασχολήσεις, ούτε το ίδιο επάγγελμα. Τι κοινό λοιπόν μπορούν να έχουν;
Αν το καλοσκεφτείτε λίγο περισσότερο θα δείτε ότι μπορεί να διαφέρουν στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά αλλά έχουν κάποιο κοινό παρανομαστή που τους συνδέει με τους γονείς μας. Ο κοινός αυτός παρονομαστής έχει να κάνει με τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, το πρότυπο που είχαμε για την μεταξύ τους σχέση, τις ομοιότητες δηλαδή και τις διαφορές τους. Αυτό σημαίνει ότι κατά την παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο σχέσεων που το αναπαράγουμε στην ενήλικη ζωή μας. Κι ενώ μπορεί να επιλέγουμε να δημιουργούμε συνειδητά δεσμούς με άτομα που διαφέρουν με τους γονείς μας, ουσιαστικά όμως αναπαράγουμε τους ίδιους ρόλους που έπαιζαν αυτοί σαν ζευγάρι.
Ακόμα και αν υπήρχαν προβλήματα στην σχέση των γονιών μας με τον καιρό αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι τελικά ίσως και εμείς να επιλέξαμε έναν σύντροφο με τον οποίον πιθανότατα να εμφανιστούν τα ίδια αυτά «γνωστά» προβλήματα και στην σχέση μας. Αυτό συμβαίνει γιατί με κάποιον τρόπο ελπίζουμε, ότι αυτήν την φορά δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη που έκαναν οι γονείς μας, ότι θα καταφέρουμε να βρούμε μια καλύτερη φόρμα επικοινωνίας, και ότι θα επανορθώσουμε την χαμένη σχέση των γονιών μας. Μην ξεχνάτε ότι πιο εύκολα μπορούμε να περπατήσουμε σ ένα δρόμο που ακόμα κι αν είναι δύσβατος τον έχουμε περπατήσει πολλές φορές από ένα δρόμο που μας είναι άγνωστος άρα απειλητικός.
Ένας άλλος παράγοντας είναι η οικειότητα, η εγγύτητα, καθώς και η αμοιβαιότητα των συναισθημάτων που καταφέρνει να μας βγάζει ο σύντροφος μας, αυτό δηλαδή που πολλοί ονομάζουν χημεία η οποία μας θυμίζει οικεία συναισθήματα που είχαμε νοιώσει στην γονική μας οικογένεια. Αν είχαμε λοιπόν την τύχη να μεγαλώσουμε μέσα σε μια οικογένεια που οι γονείς είχαν αρμονική και τρυφερή σχέση έχουμε πολλές πιθανότητες να κάνουμε την σωστή επιλογή συντρόφου, στην αντίθετη περίπτωση ίσως να ταλαιπωρηθούμε λιγάκι και να μπούμε αρκετές φορές σε λάθος σχέσεις και σε ακατάλληλους συντρόφους. Αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αναπαράγουμε την ιστορία των γονέων μας σαν επαναλαμβανόμενη και δυσάρεστη ταινία, που μπορεί να αλλάζει συχνά πρωταγωνιστές όμως επιμένει ευλαβικά στο ίδιο σενάριο.
Αν λοιπόν αξιοποιήσουμε σωστά τις πληροφορίες αυτές και καταλάβουμε ότι αναβιώνουμε το μοντέλο των γονιών μας, καλό είναι να αλλάξουμε οπτική και να αναπροσδιορίσουμε διαφορετικά τις σχέσεις μας. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε να επιλέξουμε λάθος συντρόφους και να δημιουργήσουμε σχέσεις που βαλτώνουν σε παλιά και σκονισμένα μοντέλα. Αν πάλι το μοντέλο της οικογένειας που μεγαλώσαμε είχε γερές βάσεις και φόρμες σωστές επικοινωνίας ακολουθείστε το, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος!
