Μαρία Λιονάκη

Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.

Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό

Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.

Με το δελτίο τώρα η ζωή. Μέτρα χιλιόμετρα, σύνορα, προκηρύξεις, διακηρύξεις, έκτακτα δελτία θυέλλης του ιού, απαγορεύσεις, περιορισμοί.

Ταλαιπωρημένος στην όψη ο παππούλης αυτός. Θαμώνας προφανώς του Νοσοκομείου, όπου είχε αποκτήσει οικειότητα

Φοβόμαστε μην έρθει από την Κίνα. Μη μας βρει μπαμπέσικα και χαθούμε πάνω στο άνθος της ηλικίας μας. Και χάσουμε τα καλύτερα μας χρόνια

Ο ήλιος πρωταγωνιστεί τις αλκυονίδες μέρες που διανύουμε. Κάποια μάνα, που τον περιμένει να γυρίσει, θα έχει κι αυτός. Στην τηλεόραση που γνωρίζει μεγαλεία μετά από μήνες ανεργίας, αφωνίας τα τηλεπαιχνίδια πρωταγωνιστούν.

«Θα έχετε ακούσει κυρία τώρα τελευταία μια θεωρία που υπάρχει κι εγώ τείνω να την πιστέψω. Θεωρία που την πρεσβεύουν όλο και περισσότεροι. Πως ο Χίτλερ έκανε τότε καλό…»

Δεν υπάρχουν σχολές γονέων. Ο καθένας λειτουργεί με βάση το ένστικτό του και κάθε γονιός κάνει λάθη, καθώς δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός. Καθώς κι ο γονιός είναι άνθρωπος με προτερήματα, ελαττώματα, αδυναμίες.

Σςς η παράσταση αρχίζει! Τα φώτα σβήνουν. Στη ζεστή αίθουσα βολεύεσαι, με τους διπλανούς συνυπάρχεις με σεβασμό, στο βολικό κάθισμα, στη γνώριμη συνήθεια βουλιάζεις, έτοιμος να αποδράσεις, στου ήρωα τη θέση να μπεις, να ονειρευτείς, να νιώσεις την ευτυχία του σινεφίλ.

Έτσι θα τραγουδήσουμε μόλις οι δείκτες του ρολογιού στο δικό τους βαλς, στον αέναο χορό τους, κάνουν μια στροφή, ένα λίκνισμα σαν υπόκλιση και πατήσουν με τα δυο πόδια στο τέρμα, στο δώδεκα...

Ποιος ανακάλυψε τα στερεότυπα; Κάποιος που έζησε χρόνια πριν, καλά ή κακά. Μάλλον κακά. Κάποιος που έχει πεθάνει (ή τον φόνευσαν).

Στα λημέρια του πόνου το καθετί έχει αξία, ακόμα και το πιο απλό. Μια κουβέντα συμπαράστασης, μια χαρούμενη επίσκεψη, μια γιορτούλα, ένα δώρο μικρό

Η Black Friday έχει πάρει τέτοια αίγλη που τείνει να γίνει μέρα ορόσημο, ιστορική, της Οικονομίας μας η Εθνική εορτή.

Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι άνθρωποι...

Η γιορτή του άνδρα σαν αγέρας πέρασε! Σα να μην ήταν γιορτή κανονική, μα περίληψη, επιτομή

"Μια απίστευτη ιστορία εξελίχθηκε το απόγευμα της Κυριακής στην Αμμουδάρα, με πρωταγωνιστή άνδρα ηλικίας περίπου 45 ετών, που μένει σε κάποιο παράπηγμα που του έχει παραχωρηθεί στην περιοχή"

Ατελείωτο το κομπολόι των λέξεων. Καταιγισμός. Ασταμάτητη επανάληψη των ίδιων φράσεων, ασυγκράτητη από το κέντρο νόησης. Σταθμευμένο, κολλημένο το μυαλό σε κάτι που της έκανε εντύπωση πολύ.

Ν’ αγγίξουν ουρανό, τον ήλιο, τα άστρα, το φεγγάρι να ανταμώσουν, στου Αγίου Μηνά τη γιορτή. Οι Καστρινοί που είναι ακόμα ζωντανοί στη σκηνή… σα ροκ συγκρότημα

Νοέμβρης μήνας, νοτιάς φυσά. Στροβιλίζει όνειρα, ευχές, προσδοκίες. Ανεκπλήρωτες. Όσα έμειναν… για μια άλλη φορά!

Τρίτη σα Δευτέρα, διάθεση σαν Κυριακή...

Τη σημαία τη βρήκες από την αποθήκη; Την αέρισες; Πρωί πρωί τη Δευτέρα να την κρεμάσεις στο μπαλκόνι. Από τη βορινή πλευρά

Κάθε λοιπόν που έχεις κάτι ζόρικο στην τάξη να διαχειριστείς, πάρε μια ανάσα, σκέψου κάτι όμορφο, μα κυρίως θυμήσου πως κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί!

Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εγώ κι εσύ έχουμε κάνει σπουδές. ‘Η μήπως έχουν κάνει σπουδές και αυτοί; Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εμείς έχουμε μια δουλειά, με τις δικές της δυσκολίες, μα πιο σίγουρη, πιο καλή.

Γεφύρι είναι αυτή η εποχή. Που μας περνάει στο χειμώνα. Ενώ τα φώτα στο φωτιστικό του κόσμου χαμηλώνουν , σα σε απόβραδο, ο ρομαντισμός κι η ευαισθησία ανατέλλει.

Δεν κληρώθηκε. Δεν είχε αυτή, η Ελένη, το τυχερό δελτίο. Μεταξύ μας δεν τα πήγαινε ποτέ καλά η Ελένη με την τύχη

Ίδιος σχολικός χώρος, ίδιοι συνάδελφοι, η πολυπόθητη αλλαγή πάλι δεν ήρθε. Δεν την τόλμησες για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Φιλιά, χαιρετισμοί, έξτρα διαχυτικοί. Να μπει η χρονιά με το δεξί.

Στην ελληνική οικογένεια μια γιαγιά εμφανίζεται στα απρόοπτα, στα δύσκολα, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ο από μηχανής θεός

Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία, η ίδια καλοκαιρινή ιεροτελεστία. Η Φωφώ που ντράπηκε κι έγινε Φωτεινή. Που ντρέπεται για τις ατέλειες της και δε φοράει τελικά το παλ, σάπιο μήλο μαγιό. Που δε έχει πού να πάει διακοπές και με ποιον.

-Οι διακοπές δε θέλουν γκρίνια και καβγάδες. Θέλουν συνεννόηση και όμορφη παρέα, συντροφιά!

Και κοίτα Μπάμπη… τους συναδέλφους να βρεις! Να μας τους χαιρετήσεις και να κάνετε παρέα. Να είστε μαζί. Εκεί και στη σκέψη όλων εμάς, που αισθανόμαστε τυχεροί, πιο πλούσιοι που σας γνωρίσαμε

Με τούτα και με κείνα η μαγεία της παράστασης χάθηκε… Το τέλος μόνο θυμάμαι, το ωραίο μήνυμα του έργου πως το θέατρο είναι αντίδοτο και γιατρειά, φάρμακο για πολλά. Αυτό θυμάμαι κι αυτό… επειδή είχαν τελειώσει τα πατάκια!

Ως πότε πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτά πλάσματα μια μερίδα ανθρώπων απάνθρωπα, ζωώδη ένστικτα θα ξεσπά;

Στη νέα ελληνική γραμματεία, της ζωής, του Ιουλίου, τις εκλογές διαδέχτηκαν αμ’ έπος αμ’ έργον,οι θερινές εκπτώσεις.

Μας προβληματίζει για το ποιοι άνθρωποι ζουν δίπλα μας και πόσο μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς εμείς και τα παιδιά μας.

Μα και τον έρωτα τολμήσαμε και βάλαμε στο περιθώριο αυτή την εποχή, ενόψει πολιτικών debate και παθών; Πόσο αποπροσανατολιστήκαμε πια; Τον έρωτα;

Πώς φτάνει ένας νέος Οδυσσέας, νεαρός ήλιος αυτής της ζωής να επιλέξει να δύσει τόσο νωρίς, να ζήσει στο σκοτάδι, να απαρνηθεί τη ζωή;

Μη με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα όλο παράπονο. Μην ψάχνεις το κορίτσι με τις εσπαντρίγιες και το φόρεμα το ινδικό.

Σαν απαγόρευση φάνταζε η φράση της, σαν στέρηση του στοιχειώδους δικαιώματος κάθε μάνας να νιώθει πως είναι χρήσιμη στο παιδί της και να είναι αδιαπραγμάτευτα δοτική

Είμαστε εμείς κοινωνία αλληλεγγύης; Μα φυσικά!

Μάνα, φύλακας άγγελος εσύ της ζωής. Είτε γέννησες η ίδια, είτε με περίσσευμα αγάπης υιοθετείς ένα παιδί. Με μία έγνοια πάντα παραμονεύεις, καραδοκείς κρατώντας το πιο γενναίο σπαθί

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ηρακλή να έχεις ψυχολογικά προετοιμαστεί. Να έχεις το ηθικό ακμαίο, το φρόνημα, τη σκέψη υψηλή. Θα είναι γεμάτος περιπέτειες, χωρίς καθόλου γνώσεις.

...το βλέμμα των ανθρώπων στρέφεται σε αυτούς που δοκιμάζονται, υποφέρουν, ζουν μόνοι

Τι να πεις στην κυρία...

Τι είναι τελικά αυτό;

Γυμανστείτε γιατί χανόμαστε!

Οι στιγμές της παιδικής μας ηλικίας, οι έντονες, οι ανεξίτηλα τυπωμένες, οι καλά φυλαγμένες, που είναι για τον καθένα μας ξεχωριστές, άλλοτε ζυμωμένες με τη ζάχαρη αγνής και ξέγνοιαστης ζωής

Είπαν και άλλοι...

Μήπως άλλαξε γνώμη η άνοιξη και φεύγει; Μήπως δεν ήρθε ποτέ; Να είναι άραγε η άνοιξη ουτοπία, ελπίδα, προσδοκία μόνο;