Μαρία Λιονάκη

Γιος της άνοιξης ο Μάρτιος, πρέπει αναλόγως να φερθεί. Ετοιμάζοντας τον κόσμο τα αδέρφια του να υποδεχτεί.

Μια φέτα ήλιο και περιμένουν. Προσδοκούν ταξίδια, άνοιξη, καρναβάλια, ξεφαντώματα, χορούς…

Νερό, πολύ νερό. Απορείς πού βρίσκεται τόσο. Πόσα δάκρυα ακόμα θα τρέξουν απ’ τα μάτια αυτού του χειμώνα; Μήπως ξέχασε κάποιος τη βρύση του ουρανού ανοιχτή;

Το 2019…φταίει. Αυτό! Δεν μας μπήκε καλά. Δεν ήρθε ορεξάτο, κεφάτο, δεν κρατούσε μαζί του τη χαρά. Τη ξέχασε, τη λυπήθηκε, την τσιγκουνεύτηκε, την κράτησε για αλλού.

Μια αγκαλιά θα ήθελα να την πάρω, την κυρία αυτή τη συνομήλικη, που τυχαία συνάντησα απόψε, σε αυτό το συμβάν και που χωρίς να το ξέρει μου έδωσε δύναμη για τη δική μου ζωή.

Δεν μιλάει στους ανθρώπους, στους πολίτες αυτής της γης, στους ψηφοφόρους της ζωής. Έχει κλειστεί στο πολιτικό του γραφείο, δε δέχεται επισκέψεις, ρουσφέτια, συμβιβασμούς δεν κάνει

Την ίδια ώρα που η ομιλητικότατη διπλανή μου, ελαφρώς απογοητευμένη φυλάει στην ακοινώνητη τσάντα της το κοινωνικό βιβλιάριο τραπέζης και πιάνει από το τραπεζάκι μπροστά της την ξεχασμένη χαρτοσακούλα της με τα κουλουράκια…

Έχει σκεπαστεί με την καρό κουβερτούλα της, πίνει το χυμό της, κοιτά την κόρη της που της χαμογελά, που την καμαρώνει

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, ένα καινούργιο έτος, μια νέα εποχή, καιρός για καινούργια όνειρα, φρέσκες ελπίδες, λέει και να μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι αγώνας, ευθύνες, υποχρεώσεις, μα και δώρο, χαρά, συνεχής γιορτή, ένα πανηγύρι, ένα carousel με ωραία θέα

Αγάπη… που είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, η λύση σε όλους τους γρίφους, η πιο ζεστή κουβέρτα, η πιο παρήγορη κουβέντα, ο κρίκος για να ενωθούν όλες οι αλυσίδες

Ένα...μάθημα μέσα στο μάθημα!

Πρωινή ώρα μιας μέρας καθημερινής, δεν έχει σημασία για την ιστορία μας ποιας. Σημασία έχει ο καναπές, ο καφές, η κουβερτούλα, το χουχούλιασμα, η ζεστασιά, η ηρεμία, η γλύκα της στιγμής…

Ενώ η προσμονή για τη θαλπωρή, τη γιορτή των ημερών έχει κορυφωθεί. Ενώ τα περισσότερα σπίτια, οι πόλεις, οι βιτρίνες των μαγαζιών έχουν ήδη στολιστεί.

Έκανε καιρό υπομονή η Πηνελόπη… Σαν την Ήρα που δεν προλάβαινε τα ξενοκοιτάγματα του Δία που μεταμορφωνόταν άλλοτε σε κύκνο, άλλοτε σε ταύρο, άλλοτε σε βροχή κι έκλινε ρήματα της γραμματικής κι αυτός.

Δεν τη θέλω την έκπτωση, την black Friday. Μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω σας παρακαλώ;

Στην Τροία πήγε το είδωλο, η πραγματική Ελένη ήταν στην Αίγυπτο. Όσα ακούγονται για τους καθηγητές, δασκάλους, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία, δε δουλεύουν, δεν αγαπούν τη δουλειά τους αφορούν το είδωλο κι όχι τον πραγματικό της χώρας μας εκπαιδευτικό.

Κι όπως όλοι απογοητευμένοι γκρινιάζουμε για το χειμώνα που καθυστερεί, δεν έρχεται, αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν είναι χειμώνας όλο αυτό;

Γιατί τόσοι πολλοί δε γνωρίζουν τα γεγονότα, τα πρόσωπα που τιμάμε στις εθνικές μας επετείους, αν και γίνονται τόσο εκτενή αφιερώματα στις σχολικές εορτές, με μαρτυρίες εποχής, λογοτεχνικά, θεατρικά κείμενα, ομιλίες;

Όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, ζώα και λουλούδια... Mη φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά!

Τώρα οι εποχές είναι αλλιώς. Με τα υπέρ και τα κατά τους. Τώρα συχνά οι δάσκαλοι πρωτομπαίνουν και περιμένουν τους μαθητές.

Πόση βία Θεέ μου κάθε μορφής, πόση δυστυχία, πόσα εγκλήματα γίνονται καθημερινά γύρω μας, εγκλήματα που δε θα βγουν ποτέ έξω απ’ τις κλειστές πόρτες, τα κλειστά στόματα, που δε θα σπάσουν ποτέ το φράγμα του φόβου, της σιωπής.

Λένε πως οι άνθρωποι που χάσαμε ζουν, όσο μιλάμε γι’ αυτούς, όσο τους θυμόμαστε.

Είναι όμως και κάποιες στιγμές που βρίσκεσαι ευάλωτος, νιώθεις ενοχές για το προσωπικό σου τείχος, υποχωρείς κι επιτρέπεις μια τέτοιου είδους συναναστροφή.

Μια νέα σχολική ζωή εγκαινιάζεται στο παρόν, απαθανατίζεται στο φακό της σημερινής εποχής, αυτή τη μέρα του Σεπτέμβρη. Κι όλοι ευχόμαστε να ανθίσει, να είναι δημιουργική, παραγωγική, χαρούμενη, με υγεία για όλους η νέα σχολική χρονιά!

Τις πολιτιστικές σου εκδρομές σκέφτεσαι αναπολώντας ήδη το καλοκαίρι που κολυμπάει, που ξεμακραίνει στα βαθιά νερά , που φεύγει να συγγράψει το μυθιστόρημά του αλλού

Η μέρα φεύγει, ο χρόνος φεύγει, οι σχέσεις φεύγουν. Κι είναι φορές που εύχεσαι να μπορούσες να επιστρέψεις στο παρελθόν, να βρεις όσα έχασες, να ξαναγυρίσεις το φιλμ της ζωής με άλλα πλάνα

Είπαμε....δεν παίρνουμε χωρίς λόγο

Μέρα και νύχτα. Δύο λέξεις που δε μιλάνε, σα μαλωμένες αδερφές χωριστά ζουν.

Κοιτάζεις άφωνος και δακρυσμένος. Τόσοι νεκροί, τόσοι αγνοούμενοι, τόσα ζώα, σπίτια, αυτοκίνητα, τόσο πράσινο, τόσα δέντρα, τέτοια ανυπολόγιστη στη φύση, οικολογική καταστροφή

Ο Ιούλιος είναι ο μήνας που για άλλη μια φορά επαλήθευσε τα γυναικεία και τα ανδρικά στερεότυπα

Της λες λοιπόν της μανούλας τα βάσανά σου, των ημερών, τα σημερινά, μαζί με το αχ και να ήσουν εδώ της Αλεξίου. Και καταλήγεις: «Αυτό το ψυγείο όμως το καινούργιο δεν είναι και τόσο βολικό!

Πολύ σκουπίδι. Ο,τι πιο ευφάνταστο μπορείς να βρεις στην Τενεκεδούπολη, στο πλάι των δρόμων, στη γειτνίαση με τα λιγοστά δέντρα, που κι αυτά ασφυκτιούν, θέλουν να δραπετεύσουν.

Ο έρωτας, μικρός θεός που ταξιδεύει στον αέρα και σε πετυχαίνει διαμπερώς. Εσένα που έπαθες και έμαθες, που ήξερες να φυλάγεσαι, εσένα που λίγο πριν είχες χτίσει φρούριο ψηλό να βάλεις την καρδιά σου.

Ένας ήλιος φωτεινός, μοντέλο και ζωγράφος μαζί έχει εγκατασταθεί στον ουρανό τη μέρα αυτή, στις αρχές του Ιουνίου.

Ο μικρός Μάιος περπατάει γελαστός μέσα στη λουλουδένια Άνοιξη και καμαρωτά μας φέρνει σήμερα την πιο όμορφη, χρωματιστή, τρυφερή γιορτή.

Συνεπής στο ραντεβού του ξυπνά πρώτος και μετά ξυπνά την οικογένειά του

Εκπληρώθηκε αυτός ο χειμώνας ή μήπως είναι ένα ακόμα ανεκπλήρωτο που προστέθηκε στα τόσα άλλα; Όσα δε ζήσαμε και μας στοιχειώνουν τα βράδια.

Κουρασμένη, διψασμένη, βαριανασαίνοντας βαδίζει η Μεγαλοβδομάδα, μα δε σταματά. Έχει βαρύ χρέος, ύψιστης τιμής.

Είναι φορές που σκέφτομαι τη μοίρα των ανθρώπων ,ερχόμαστε και φεύγουμε χνουδάκια στο βοριά… ή στο νοτιά!

Πολύ με πείραξε ο αέρας, ο νοτιάς με αυτή του την αδιαλλαξία, φέρνοντας μου σκέψεις σκονισμένες, θλιβερές.

Τα άσχημα γεγονότα στο ποδόσφαιρο που μας διέσυραν είναι καθρέπτης σημερινής ζωής και εποχής, αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας γενικά και με χιουμοριστική διάθεση, άνευ παρεξήγησης, με το συμπάθειο… των ανδρών ειδικά!

Ανασχηματισμό κάνει ο χρόνος; Όχι, ποτέ. Τους ίδιους μήνες-υπουργούς είχε, έχει και θα έχει. Ό,τι κι αν λέω εγώ, εσύ, η γειτόνισσα, η Μποφίλιου.

Η ζωή τρία γράμματα. Εύκολη λέξη, δύσκολη, απρόβλεπτη γενικά η ζωή. Μ’ αυτά τα τρία γράμματα θα γράψεις βιβλίο. Το βιβλίο της ζωής σου.

Διάβασε περισσότερο, ό,τι εσύ προτιμάς, αγαπάς. Κάνε τις λέξεις εικόνες, σκίτσα, ζωγραφιές. Βάλε στα γράμματα χρώματα, ήχους, μουσικές, μυρωδιές, εποχές.

Πάνω σε αυτή την κρίσιμη της διάθεσης καμπή, στην άσχημη για τους ανθρώπους εποχή έρχονται οι Απόκριες. Οι άνθρωποι γδύνουν το βαριά ντυμένο, κουστουμαρισμένο, αψεγάδιαστο εαυτό τους, γελοιοποιούν το σοβαρό, το συγκρατημένο, το ψυχρό

Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «1968» υμνεί ένα αθλητικό επίτευγμα, τη νίκη της ΑΕΚ στον τελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου μπάσκετ επί της Σλάβια Πράγας, με 89-82 στο Καλλιμάρμαρο, μπροστά σε 80.000 κόσμο

Ήμουν παράξενο παιδάκι μικρή. Δεν ήμουν εύκολη στις εξόδους, στις συναναστροφές. Το «όχι» είχα πάντα πάνω πάνω, όχι το «ναι».

Είναι το φεγγαρένιο σχολείο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της πόλης μας, είναι ένα νυχτερινό αστέρι στη γυμνασιακή μαθησιακή διαδικασία του Ηρακλείου .

Η χρονιά λοιπόν αυτή αναμένεται να είναι πιο όμορφη, πιο ευοίωνη, πιο πολλά υποσχόμενη για το γυναικείο φύλο, το οποίο δικαιούται κάτι τέτοιο, καθώς ως γνωστόν τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρείται πολύ