Απογευματινή ώρα κι εγώ έχω κατέβει να καθαρίσω στη ράμπα της πιλοτής μας τα τζάμια του αυτοκινήτου μου. Αφού αποφάσισα να μη φυτέψω κηπευτικά ή καλλωπιστικά φυτά στο χώμα που το σκέπαζε, λες και διαβιούσε τις προηγούμενες ημέρες στην έρημο Σαχάρα. Αφού ο καιρός απομακρύνθηκε λίγο από την κλίμακα της ερήμου Σαχάρας κι η δικαιολογία μου των προηγούμενων ημερών, θα βρέξει και θα μου το κάνει χάλια, φαινόταν ολωσδιόλου πια ανυπόστατη.
Είναι δε η στάση του σώματος μου ευθυτενής, λες κι αυτή τη δουλειά έκανα ως επάγγελμα σε μια άλλη ζωή κι η διάθεσή μου ρεμβαστική, καθώς σουρουπώνει κι ο ήλιος έχει ρίξει κουβάδες με μενεξεδιά χρώματα να ξεπλύνει το μπλε, να καθαρίσει τις αυλές του ουρανού. Δοθείσης ευκαιρίας δε, ποτίζω με φειδώ, μα και με ευαισθησία φυσιολάτρη τα πέριξ φυτά του κήπου της πολυκατοικίας, πικροδάφνες, φοινικοειδή (υιοθετημένα από την έρημο Σαχάρα), λοιπές πρασινάδες, καθώς και τη γλιστρίδα που έχω εντοπίσει στο λίγο χώμα μεταξύ πιλοτής και οδοστρώματος, κατηγορώντας τη για τη λάθος θέση που την καθιστούσε ανεκμετάλλευτη.
Κι ενώ έχω σχεδόν τελειώσει καθάρισμα και πότισμα κι η γλιστρίδα ψάχνει τη δικαιολογία της έχουν εμφανιστεί στην άκρη του παράδρομου του σπιτιού μου τρία τροχοφόρα, σε σχηματισμό αερομαχίας, σε διάταξη φάλαγγας, τρία ποδήλατα απ’ αυτά που κυκλοφορούν κατά κόρον στο Άμστερνταμ (κι όποιον πάρει ο χάρος) μα και στη γειτονιά μου. Εποχούμενα από τρία μεγαλούτσικα παιδιά αντίστοιχα, που ζητωκραυγάζουν την ανεμελιά τους, την τρέλα της ηλικίας τους, το αχαλίνωτο της καλοκαιρινής ελευθερίας, που εφορμούν με ιαχές λες και θα καταλάβουν την Πόλη. Κι ενώ το βλέμμα μου ποδηλατεί μεταξύ του αυτοκινήτου που καθαρίζω και των παιδιών, το ένα απ΄ αυτά αποφασίζει να παίξει τρομοκρατώντας με. Σηκώνεται λοιπόν ολόρθο στο κάθισμα, κάνει πετάλι στο φουλ, καλπάζει, κάνει μια φιγούρα κινούμενο απότομα με τις ρόδες στο πλάι, τα λάστιχα βγάζουν καπνούς (και τα ρουθούνια του επίσης), ισιώνει τις ρόδες πάλι, αναπτύσσει κι άλλο ταχύτητα, προσποιείται χαλασμένα φρένα κι έρχεται βολίδα κατά πάνω μου. Λίγο πριν δε με ακουμπήσει, κάνει ένα επιδέξιο κινηματογραφικό ελιγμό και με προσπερνά θριαμβευτικά, γυρίζοντας το κεφάλι να δει τον πανικό μου, το θύμα του να κείτεται στο οδόστρωμα από καρδιακό επεισόδιο…
Μα το μόνο που ατενίζει έκπληκτος είναι αταραξία, ένα γλυκό χαμόγελο κι ένα βλέμμα αναπόλησης…
Αχ μικρέ μου και να ‘ξερες, από πόσα σχολικά διαλείμματα έχω επιβιώσει εγώ. Που, αν σε πετύχει μαθητής που τρέχει στη στροφή του διαδρόμου ή μαθητές που παίζουν ποδόσφαιρο έχοντας ως αυτοσχέδια μπάλα κουβαριασμένο χαρτί δεν τη γλιτώνεις την Ορθοπαιδική. ‘Η τα θυμαράκια. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω γλιτώσει σύγκρουση μετωπική, εφάμιλλη σε κίνδυνο οχημάτων στην εθνική. Πόσες σκάλες δεν έχω κατέβει εγώ με μαθητές που κατεβαίνουν με φόρα, με ποδοβολητά, ίδιες οι ορδές του Ξέρξη στους περσικούς, για να μην χάσουν λεπτό διαλείμματος, πόσες διδακτικές ώρες δεν έχω μπει χωρίς πανοπλία σε τάξη και οι μαθητές είναι όρθιοι , σε έκσταση σαν τους οπαδούς του Διόνυσου στις θρησκευτικές τελετές ή κρέμονται οι μισοί από τα κουρτινόξυλα, το ταβάνι, ενώ η τάξη θυμίζει Αφγανιστάν με τα βιβλία πεταμένα κάτω νεκρά, τα καρεκλάκια αναποδογυρισμένα και τα θρανία να κείτονται λοξά λιπόθυμα. Μα και πόσες στιγμές μέσα στην περυσινή χρονιά κοιτώντας την οθόνη ενός άψυχου υπολογιστή δεν αναζήτησα τη ζωντάνια και την κίνηση μιας αληθινής τάξης, τα μάτια που με κοιτούσαν με περισσότερη ή λιγότερη προσήλωση, με κριτική διάθεση…
Πού να είναι τώρα τα αγρίμια μου, ξεκουράστηκαν άραγε, ξέδωσαν από το κλείσιμο της καραντίνας της περυσινής, ανασυντάχθηκαν, είναι έτοιμα για το νέο σχολικό έτος, για νέες περιπέτειες σχολικές, για την κατάκτηση της γνώσης, των ποικίλων δεξιοτήτων, για το αμίμητο πάρε δώσε των συνομήλικων στις ασυναγώνιστες σχολικές φιλίες, για το όμορφο ταξίδι στη βάρκα του ονείρου και της γνώσης που λέγεται σχολείο; Και με ποιες συνθήκες θα λειτουργήσουμε φέτος; Θα είναι εφικτή αδιαλείπτως η δια ζώσης διδασκαλία, θα κυλήσει απρόσκοπτα η χρονιά;
