της Μαρίας Λιονάκη
Το 2020 είχε λίγες μέρες μπει. Με βασιλόπιτες, φλουριά, που χάρηκαν όσοι τα κέρδισαν. Με γούρια ευφάνταστα με κόκκινες και πράσινες κορδελίτσες, πραγματικά έργα τέχνης, που δωρίζονταν κι έφερναν χαρά. Με ρόγδια που έσπασαν κατά το έθιμο στην είσοδο των σπιτιών για καλή τύχη, ευλογία. Με πυροτεχνήματα, τραγούδια, επίκαιρα εποχής «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά», μα κυρίως με αγκαλιές και φιλιά. Τότε οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν. Και φαντάζονταν πως θα συνέχιζαν στον ίδιο ρυθμό. Τότε οι άνθρωποι γιόρταζαν. Και φαντάζονταν που θα εξακολουθούσαν να γιορτάζουν που και που. Καμαρωτό, καμαρωτό είχε εμφανιστεί στην πασαρέλα του χρόνου το 2020 και δώστ’ του τα λικνίσματα, τα σπασίματα μέσης, τα φλας, οι συνεντεύξεις. Περήφανο ήταν, χαμόγελα σκόρπιζε δεξιά αριστερά, θαυμαστές είχε, διάσημο ήταν ήδη. Καθώς και σα νούμερο ήταν πετυχημένο, σπάνιας κοπής, όπως διατείνονταν επιστήμονες , μαθηματικοί. Στρογγυλό, στρογγυλό, απόλυτο, με έμφαση στον αριθμό δύο. Αυτό δε το τελευταίο όπως διατείνονταν αστρολόγοι και μάντεις σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, πρωινές κυρίως, σε γενικές προγνώσεις, επιστημονικού χαρακτήρα, σήμαινε για τη χρονιά που έμπαινε πως θα υπήρχε ανθοφορία στον αισθηματικό τομέα.
Ο αριθμός δυο είναι σημαδιακός και σημαίνει πως κανείς δε θα παραμείνει single αυτή τη χρονιά, θέλει δε θέλει, έλεγε με υπαινιγμούς κι ενθουσιασμό διακεκριμένος αστρολόγος σε ραδιοφωνική εκπομπή της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυς. Θα υπάρξει βεντέμα στα ερωτικά! Και για τα δύο φύλα, για όλες τις ηλικίες, καθώς ο έρως χρόνια δεν κοιτά. Έφηβοι μα και ενήλικοι, ελεύθεροι, μα και παντρεμένοι με ψυχή, κοπελιές, μα και σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, θα γνωρίσουν αυτή τη χρονιά, το 2020 τον άνθρωπο της ζωής τους, το άλλο τους μισό, που θα τους ενθουσιάσει, θα τους κάνει να νιώσουν διαφορετικά, να ξεχάσουν κάθε προηγούμενη σχέση και τότε… Καρδιές θα ταξιδεύουν, δώθε, κείθε, θα χτυπάνε σαν ταμπούρλα, θα φτερουγίζουν απ’ το στήθος να βγουν , τριαντάφυλλα, γιασεμιά, μα κυρίως νυχτολούλουδα θα μοσχοβολούν, πολύχρωμες πεταλούδες θα χορεύουν ταγκό στους αιθέρες, αηδόνια και καναρίνια θα τραγουδάνε τον έρωτα, σα μελισσούλες θα ζουζουνίζουν οι ερωτευμένοι, αστέρια και φεγγάρι θα τους κρατάνε συντροφιά να ξαγρυπνούν. Ηλιοβασιλέματα τον έρωτα ποιητή θα υμνούν. Τότε… Θα ’ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη θα ’ναι ουρανού κατάνυξη, θα ’ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη στα ξαφνικά…
Ασυνήθιστη η Άνοιξη η φετινή, που ήδη οδοιπορεί. Δεν μπήκε με ύφος πρωταγωνίστριας στο θέατρο του κόσμου. Ίσως και να φταίει ο Χειμώνας γι’ αυτό σε ένα άλλο προμάντεμα. Χρόνια ερωτευμένος μαζί της, χρόνια να τη διεκδικεί με πάθος, να της στέλνει λουλούδια, φλογερά ραβασάκια κι αυτή να μην ενδίδει. Πέτυχαν φέτος λοιπόν οι ζήλιες και τα μάγια του. Πέτυχαν να της στερήσουν τη γοητεία, τη λάμψη της ομορφιάς της, το χαμόγελο θριάμβου, των ανθρώπων το θαυμασμό. Των ανθρώπων που τέθηκαν ξαφνικά σε κατ’ οίκον περιορισμό, από έναν ανοίκειο ιο. Αυτός τους νομοθέτησε, τους όρισε σύνορα, έχτισε τοίχους, τους ύψωσε οδοφράγματα. Αυτός τους φυλάκισε με κάγκελα εμποδίζοντας την επικοινωνία, τη φιλική, την ερωτική, τον απόπλου αισθημάτων, μαραίνοντας τις εκδηλώσεις έρωτα, αγάπης, διαψεύδοντας επιστήμονες, επιφανείς μάντεις και αστρολόγους κι αναδεικνύοντας σε ηγήτορες, διάσημους πια επιδημιολόγους. Ακυρώνοντας σχέδια, γάμους, μήνες του μέλιτος. Ο έρωτας δεν ευδοκιμεί στη δική μας εποχή, τώρα με τον κορονωϊό, όπως κάποτε στα χρόνια της χολέρας…
"Ο Φλορεντίνο Αρίσα την κατασκόπευε με θαυμασμό, την ακολουθούσε αδιάκοπα, σκόνταψε πολλές φορές στα καλάθια της υπηρέτριας που απαντούσε στις συγγνώμες του μ' ένα χαμόγελο, κι εκείνη πέρασε τόσο κοντά του που μπόρεσε να νιώσει την αύρα της μυρωδιάς της...Του φαινόταν τόσο όμορφη, τόσο γοητευτική, τόσο διαφορετική από τους κοινούς ανθρώπους, που δεν καταλάβαινε γιατί κανένας δε ζαλιζόταν όπως εκείνος, με τις καστανιέτες των τακουνιών της στις πλάκες του δρόμου, ούτε πετούσε η καρδιά του με τους αναστεναγμούς που άφηναν οι φραμπαλάδες της, ούτε πως ο κόσμος δεν τρελαινόταν με τον αέρα της κοτσίδας της, το πέταγμα των χεριών της, το χρυσαφένιο κουδούνισμα του γέλιου της.»
(Gabriel Garcia Marquez, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας)
Ο έρωτας δεν ανθοφορεί αυτή την εποχή που διανύουμε, καθώς ούτε να περάσει κοντά μπορεί, ούτε να σκοντάψει, ούτε να θαυμάσει από κοντά. Ούτε έχει αφορμές, τρόπους να γνωριστεί στην πραγματική ζωή, να συναντηθεί. Ακόμα δεν μπορεί σε τέτοιο κλίμα άγχους, φόβου κι αβεβαιότητας να καλλιεργηθεί. Ο έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα απλό, οριοθετημένο σε πρέπει και κανόνες. Δε σηκώνει προγραμματισμό, λογικές σκέψεις, επιτηδευμένες κινήσεις, δε συνάδει με κανενός είδους υποχονδριασμό, με πλύσιμο χεριών τακτικό. Δε δέχεται δεσμά, καθώς από τη φύση του είναι επαναστατικός. Ανατρέπει νόμους, καθαγιάζει παρανόμους. Ο έρωτας είναι άτακτος, απρόβλεπτος, αστράφτει και βροντά, σε παίρνει και σε σηκώνει σαν ανεμοστρόβιλος δυνατός, σε θάλασσες τρικυμισμένες σε σκαμπανεβάζει, ενίοτε σε θαλασσοπνίγει, σε ξέρες σε ξεβγάζει. Είναι πόλεμος, μα ο πιο γλυκός, ο πιο όμορφος και συναρπαστικός. Θέλει ασάφεια, μαγεία, υπαινιγμό. Και σίγουρα δε θέλει εγκλεισμό. Ίσως τιμής ένεκεν θα έπρεπε να είχε λοιπόν αυτή την εποχή το δικό του κωδικό. Μα είναι έρωτας χωρίς κωδικό!
