Του Γιάννη Γ. Τσερεβελάκη
Όταν τα γεγονότα μάς ξεπερνούν, όταν η απελπισία βρίσκεται εντός των τειχών, όταν ο φόβος και το δέος κατακλύζουν τα μύχια της ψυχής μας, όταν νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στη συμφορά που ξετυλίγεται ενώπιόν μας, όταν αδυνατούμε να αλλάξουμε τη φορά των πραγμάτων, τότε αντιλαμβανόμαστε πως τα λόγια είναι περιττά, πως δεν «φτουράνε», γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν ό,τι νιώθουμε, ό, τι μας κατακλύζει ως αίσθημα και συναίσθημα, ό,τι μας υπαγορεύει η λογική.
Καίγεται η Ελλάδα. Το γεγονός είναι πάνω από τη λογική μας, πάνω από τις αντοχές μας, πάνω απ’ ό,τι χωρεί ο νους μας. Καταρρέει γύρω μας ο φυσικός κόσμος και μαζί του καταρρέουν όλες οι βεβαιότητές μας. καταρρέει το μεγάλο μας σπίτι, η φύση, το περιβάλλον. Ασθμαίνουν οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, ασθμαίνει η ίδια η ζωή. Βουλιάζουν τα δάση μας στην άβυσσο της καταστροφής, παραδίδονται στον όλεθρο της φωτιάς, αληθινή κόλαση του Δάντη. Ανυπεράσπιστα τα ζώα γίνονται ανώφελη θυσία στον πύρινο εφιάλτη, ανυπεράσπιστα τα σπίτια χάνονται στις φλόγες, ανυπεράσπιστα τα δάση γίνονται στάχτες και κάρβουνα.
Τι να πεις τούτη την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας; Ωχριά ο λόγος, ωχριά η λογική. Μόνο να φωνάξεις μπορείς. Να φωνάξεις, να κραυγάσεις, να ουρλιάξεις από οργή, από απελπισία, από αγωνία, από θλίψη. Να ουρλιάξεις χωρίς λόγια, όπως ουρλιάζεις όταν πονάς, όταν σε βασανίζουν. Μόνο μια κραυγή οργής, πόνου και οδύνης, που ν’ ακουστεί στα πέρατα, που να τραντάξει τα θεμέλια μιας κοινωνίας κι ενός κόσμου που δεν έμαθε άλλο από το να καταστρέφει τον «οίκο» του και να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Μια κραυγή φοβερή από τα στόματα όλων, που να τρομάξει όσους ασύστολα θυσιάζουν τον φυσικό κόσμο στον Μολώχ του χρήματος και στο όνομα του Μαμωνά.
Κι ύστερα να σιωπήσεις, να βυθιστείς σ’ εκείνη την εύλογη σιγή, στη «λαλέουσαν» σιωπή, για να σκεφτείς βαθιά, να στοχαστείς, να κάμεις το δικό σου απολογισμό, τη δική σου κριτική και αυτοκριτική. Να αναλογιστείς τι δεν πάει καλά στον κόσμο μας, στη χώρα μας, στο δικό σου μικρόκοσμο. Να αφουγκραστείς τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των ειδικών και του ΟΗΕ και να δεις πρώτα τη μεγάλη εικόνα: τον πιο όμορφο πλανήτη, αυτόν στον οποίο ζούμε, και να κατανοήσεις πως τα προβλήματα του περιβάλλοντος είναι παγκόσμια, πως ό, τι συμβαίνει σε μια περιοχή της γης αφορά ολόκληρο τον πλανήτη. Να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει ότι οι πάγοι λιώνουν, ότι καίγονται τα δάση σε όλο τον κόσμο: από τον Αμαζόνιο και τη Σιβηρία, έως την Αυστραλία, την Αφρική και την Ευρώπη‧ ότι η θερμοκρασία του πλανήτη ανεβαίνει, ότι εξαφανίζονται τα ζώα, ότι το πόσιμο νερό λιγοστεύει, ότι τα αλιεύματα δεν είναι ανεξάντλητα, ότι οι θάλασσες και ο αέρας μολύνονται και ρυπαίνονται δίχως έλεος.
Ύστερα να αναλογιστείς ό, τι συμβαίνει στη χώρα σου, στη χώρα μας. Να αναλογιστείς με σοβαρότητα, με θέληση να δεις την αλήθεια, αποβάλλοντας τις κομματικές παρωπίδες που σε εγκλωβίζουν και γεμίζουν την ψυχή σου με μίσος. Απόρριψε αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν την οικολογική καταστροφή για κομματικό και πολιτικό όφελος, αυτούς που νομίζουν πως όλα είναι πολιτικά ζητήματα, πως όλα εξαρτώνται από τους πολιτικούς. Δες το φαινόμενο στην έκτασή του και κατάλαβε πως οι φυσικές καταστροφές δεν είναι πάντα ελέγξιμες, παρά τα μέσα που μπορούμε να διαθέσουμε. Αυτό θα σε κάνει να δεις την αλήθεια, να εκτιμήσεις την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται, αλλά και να διαπιστώσεις τις ελλείψεις και τις αστοχίες. Ο μηδενισμός των πάντων, οι ύβρεις και η λασπολογία, που-δυστυχώς- διαχέονται στο διαδίκτυο, δεν είναι κριτική, δεν συμβάλλει στη βελτίωση των πραγμάτων. Απλώς εξάπτει το μίσος και γεννά την απελπισία ή το μεσσιανισμό. Με αυτές τις προϋποθέσεις θα κατανοήσεις ότι έχουν γίνει πολλά, πρέπει όμως να γίνουν κι άλλα στο θέμα της δασοπροστασίας και γενικά στο θέμα της προστασίας από ακραία καιρικά φαινόμενα. Και να απαιτήσεις να γνωρίζεις τι έχει γίνει, να ζητήσεις να σε ενημερώνουν πάνω σ’ αυτά τα θέματα, που είναι θέματα ζωής και θανάτου. Να αναζητείς ευθύνες από τους φορείς της Αυτοδιοίκησης, που οφείλουν να γνωρίζουν το πρόβλημα, να προβλέπουν και να προνοούν. Να απαιτήσεις μαζί με όλους, πέρα από κομματικές τοποθετήσεις, από το κράτος να πράξει παν το δυνατόν, ώστε, μέσα στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής, να προστατευθεί όχι μόνο ο δασικός μας πλούτος αλλά και τα ποτάμια και οι λίμνες και οι θάλασσές μας. Να απαιτήσεις ακόμη να ελέγχονται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ώστε να μη παραβαίνουν τους νόμους που σχετίζονται με το περιβάλλον. Καλή η ανάπτυξη, αλλά χωρίς καθαρό περιβάλλον ζωή δεν υπάρχει. Και η ζωή είναι «το μέγα καλό και πρώτο», όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής στον «Πόρφυρα».
Τέλος, να αναλογιστείς και τις δικές σου ευθύνες, τι κάνεις, πώς ενεργείς στο δικό σου μικρόκοσμο. Σέβεσαι το περιβάλλον, υπακούς στις προτροπές των υπευθύνων για την προστασία του ή κάνεις ό, τι σου υπαγορεύει το συμφέρον σου και το εγώ σου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες; Ανατρέφεις τα παιδιά σου, εμπνέοντάς τους την αγάπη και το σεβασμό για το φυσικό κόσμο ή τους δίνεις αρνητικά παραδείγματα ζωής; Μήπως έχεις χτίσει το σπίτι σου σε ρέμα που μπάζωσες ή μήπως το έχτισες αυθαίρετα, και μάλιστα σε δασική περιοχή, δίχως να αναλογιστείς τις συνέπειες σε περίπτωση φυσικής καταστροφής; Μήπως δεν ανακυκλώνεις; Μήπως ανάβεις φωτιά στην εξοχή ασυλλόγιστα; Μήπως πετάς τα σκουπίδια όπου βρεθείς; Μήπως, μήπως, μήπως…
Ας κάνουμε όλοι την κραυγή της οργής, του πόνου και της αγανάκτησης αρχή στοχαστικής ενατένισης των πραγμάτων και ύστερα να ζητήσουμε με δύναμη, με ένταση και με ανυποχώρητη διάθεση την ανάληψη, χωρίς καμιά αναβολή, δράσης από όλους τους φορείς, για να αποφευχθούν φαινόμενα σαν το εφετινό. Κι ο καθένας ας αναλάβει τις δικές του ευθύνες. Οι καιροί ου μενετοί.
