Του Δημήτρη Μιμή
Το ότι η Τουρκία διαρκώς βαίνει προς εξασθένηση δεν το αμφισβητεί κανένας. Το ότι η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη και αυτό είναι φανερό. Η Τουρκία σήμερα είναι ο παλαιότερος υποψήφιος για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας υποβάλει υποψηφιότητα από το 1987 και απορρίφθηκε το 1989 για σοβαρές παραβιάσεις των δημοκρατικών κανόνων.
Σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση λόγω του ακτιβισμού της. Ο ακτιβισμός αυτός οφείλεται στην ανησυχία της και το αίσθημα περιθωριοποίησης της, στις σχέσεις της με τις δυτικές χώρες ειδικά μετά την ταπεινωτική αποτυχία της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Φυσικά όλη αυτή η κατρακύλα της Τουρκίας ξεκινά από τον ίδιο τον πρόεδρος της. Ο Ερντογάν υπήρξε πρωθυπουργός της Τουρκίας το 2003, πρόεδρος το 2014 και επανεξελέγη τον 2018. Ο αυταρχισμός του παρατηρείται όλο και περισσότερο εντός της χώρας του αλλά και εκτός αυτής. Μάλιστα τα τελευταία δύο χρόνια έχει πολλαπλασιάσει τις προκλήσεις του έναντι της διεθνούς κοινότητας. Παρακολουθήσαμε την στρατιωτική επέμβαση στη Βόρια Συρία εναντίων των κουρδικών δυνάμεων αλλά και ακόμα την απόκτηση του ρώσικου συστήματος εναέριας άμυνας, των S400 που θεωρείται ασυμβίβαστο με το ΝΑΤΟ, στο οποίο η Τουρκία συμμετέχει.
Στο ευρωπαϊκό μέτωπο, η Τουρκία συνεχίζει την πολιτική του εκβιασμού με το θέμα της μετανάστευσης. Μη ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν έχει απειλήσει ότι θα επέμβει στρατιωτικά στη Λιβύη για να υποστηρίξει την κυβέρνηση του Φαγιέζ Σαρράϊ.
Όλες αυτές οι προκλήσεις της Τουρκίας έχουν ανοίξει μια κρίση εντός του ΝΑΤΟ όπου πολλοί αναρωτιούνται αν η Τουρκία έχει θέση στους κόλπους του. Λόγω, όμως της στρατηγικής της θέσης παραμένει εντός ΝΑΤΟ, υποτίθεται για την σταθεροποίηση της περιοχής. Όμως ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια μας, όταν καθημερινά η Τουρκία παραβιάζει τους κανόνες του παιχνιδιού;
Ο κύριος Ερντογάν πιστεύει ότι είναι ο κληρονόμος των δόξων της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ως νεοσουλτάνος άρχισε να παρεμβαίνει στις πρώην αποικίες της. Πρώτα στη Συρία, πιο πρόσφατα στη Λιβύη και τώρα προσπαθεί και στη χώρα μας. Όμως διαθέτει τα μέσα για να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του; Γνωρίζουμε ότι ο Ερντογάν δεν είναι ο κύριος του παιχνιδιού. Στη Συρία φάνηκε ότι δεν είναι αυτός που αποφασίζει αλλά αυτός είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην Ανατολική Μεσόγειο, η Γαλλία μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της Τουρκίας, για λόγους συμφερόντων ειδικά στη Βόριο Αφρική, τοποθετήθηκε απέναντι της ως αντίπαλος.
Ο Ερντογάν σήμερα δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να επιτεθεί στην Ε.Ε. κυρίως με το μεταναστευτικό, επειδή τη θεωρεί αδύναμη. Αυτό όμως είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι για τον ίδιο, γιατί η Ε.Ε. έχει τώρα αναληφθεί τους κινδύνους που έχει αυτή η αδυναμία της. Μετά τις Αμερικάνικες εκλογές και την πιθανή αποτυχία του Τράμπ, η Τουρκία θα εγκαταλειφτεί λόγω συμπεριφορών της αλλά και της εξασθένισης του ίδιου του προέδρου της. Η Ρωσία και αυτή, αφού πήρε ότι έχει πάρει από την Τουρκία θα αποσυρθεί και τότε με δεδομένο την κατακρήμνιση της οικονομίας της, θ΄ αρχίσουν οι εσωτερικές συγκρούσεις εντός της χώρας.
