Της Μαρίας Λιονάκη
Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι οχτώ και πέντε και είκοσι δευτερόλεπτα… Έτσι ακούγαμε την ώρα κάποτε, έχοντας καλέσει το 141. Συνήθως από συσκευή που το δάχτυλο βουτούσε στο κυκλάκι και διένυε κύκλο, ίδιο με του ηλίου καθημερινά στο στερέωμα. Από μια γυναικεία φωνή που διατηρούσε σταθερότητα στη φωνή και ακρίβεια στο ξετύλιγμα των συλλαβών, ίδια με το χρόνο που υπηρετούσε. Κάποτε που ήταν όλα αλλιώς.
Που οι άνθρωποι σήκωναν το ακουστικό σταθερού τηλεφώνου να ευχηθούν στις εορτές, που τα κινητά δεν είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας, που οι φιλίες ήταν πραγματικές, το φλερτ επίσης, τα λουλούδια που προσφέρονταν μοσχομύριζαν και τα παιδιά ξημεροβραδιάζονταν στις αλάνες κι όχι σε ένα tablet, υπολογιστή ή κινητό, που ξεφύλλιζαν τις σελίδες πραγματικού βιβλίου κι όχι ηλεκτρονικού, e-book. Τότε δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μας ακόμη οι λέξεις: face book, twitter, instagram, ούτε καν οι λέξεις laptop, σερφάρισμα, back up, restart και τόσες άλλες ξένης υπηκοότητας, ενώ η λέξη ποντίκι σε πήγαινε πιο πολύ στο αντιπαθητικό σταχτί είδος του ζωικού βασιλείου κι όχι στο ασύρματο ή μη, απαραίτητο εξάρτημα της σημερινής «ηλεκτρονικής» επί το πλείστον ζωής μας. Τότε αλλάζαμε τις ώρες στα ρολόγια μας τα αναλογικά με τελετουργικό τρόπο, στριφογυρίζοντας το κουμπάκι που έδινε εκκίνηση στους δείκτες να στροβιλιστούν με χάρη στο δικό τους ερωτικό βαλς, μα και με ένα αναστεναγμό, απότοκο της επίγνωσης πως όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Τότε κοσμούσαν τα σαλόνια μας ρολόγια με το νοσταλγικό κούκο που έβγαινε από ένα πορτάκι που ανοιγόκλεινε και λαλούσε τόσες φορές, όσες κι οι ώρες που μετρούσε. Τότε οι ώρες μας ήταν πιο ήρεμες και δεν τρέχαμε όλοι σα να μας κυνηγάνε. Αυτά ίσχυαν όμως παλιά γιατί μετά…
Μετά όλα άλλαξαν. Ακόμα και η κύρια πρόθεση μας «μετά» ξέφυγε από τη σύνθεση λέξεων, από τους εμπρόθετους επιρρηματικούς προσδιορισμούς, χρόνου, τόπου κλπ, που ταλαιπώρησαν αρκετούς από μας στις πανελλαδικές του παρελθόντος , εξήχθη και κάνει ήδη καριέρα ντίβας στο εξωτερικό, ονοματίζοντας εταιρεία κολοσσό, ομπρέλα του facebook κι άλλων σχετικών προϊόντων, εταιρεία αντίζηλο ολόκληρης google.
Σύμφωνα εξάλλου με προγραμματικές δηλώσεις τελευταίας στιγμής από τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ, το βαρύ πυροβολικό της νέας τεχνολογίας, το Πεντάγωνο των social media, αναμένεται και νέα εξέλιξη στο θαυμαστό κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι θα πρέπει όλοι μας να προμηθευτούμε ειδικά γυαλιά συνδυαστικά εικονικής πραγματικότητας και ενισχυμένης πραγματικότητας . Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω κι ούτε ξέρω πώς να ζω ούτε και πώς ν' αγαπώ τη ζωή μου επιβλέπω…( Ξέρω να ζω, να αγαπώ, άραγε τη ζωή μου επιβλέπω; ) Φορώντας τα θα εισερχόμαστε σε ένα διαφορετικό κόσμο, όπου όλα θα έχουν ψηφιοποιηθεί και όπου θα υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Αυτή είναι η metavers εποχή. Μια εποχή που θα μπούμε ακόμα πιο πολύ στην πλαστή, ψεύτικη ζωή, στην κοινωνική αποστασιοποίηση, στην απομόνωση του ατόμου, στη θλιβερή μοναξιά που βιώνει ο άνθρωπος σήμερα.
Στη metavers εποχή πιο εύκολα θα ενταχθεί η τωρινή γενιά που γεννήθηκε μέσα στους υπολογιστές και ακόμη πιο πολύ η επόμενη , ενώ θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για μας, τους λεγόμενους μετανάστες της τεχνολογίας, όλους εμάς δηλαδή που χρειαστήκαμε τρία σεμινάρια, δυο του κλάδου μας κι ένα άλλο ,φίλων εμποροβιοτεχνών για να μάθουμε word, PowerPoint, excel, όλων εμάς που έχουμε κάνει ατέλειωτα άστοχα delete, αφού δεν είχαμε προνοήσει να κάνουμε save. Κλάδο κλάδο ανεβήκαμε το δέντρο της τεχνολογίας, ενώ η Κική απέναντι ακόμα παλεύει να μπει σε μια ιστοσελίδα ή να στείλει ένα mail. Χειρότερα αυτή. (Ή μήπως καλύτερα;) Τώρα της τα δυσκολεύουν πάλι. Με δέος ακούει τις αλλαγές που εξαγγέλλονται. Ούτε οι πολιτικές κυβερνητικές εξαγγελίες για περικοπή μισθών δεν την ταράζουν τόσο. Άντε πάλι αλλαγές, άντε δυσκολίες να μάθει την καινούργια ύλη. Βλέπετε ανήκει στους μετανάστες της τεχνολογίας. Στην κατηγορία όλων εμάς που χωρίς να το συνειδητοποιούμε γινόμαστε όλο και περισσότερο… μετανάστες της ζωής!
