Μαρία Λιονάκη

Κάθε βράδυ ο ουρανός είναι σκοτεινός κι ανεξιχνίαστος. Μοιάζει με παιδί που δε γελάει, με νέο που δεν ονειρεύεται, με γέρο άνθρωπο χωρίς συγγενή, με άνθρωπο που έχασε συγγενή

Λίγο πριν ενωθούμε όλοι οι άνθρωποι , μονιασμένοι, αγαπημένοι, τα μεσάνυχτα της αλλαγής του χρόνου, στην ανατολή, στο κατώφλι του 2018, στην υποδοχή της νέας χρονιάς, στην ίδια ευχή

Οι μεγάλοι άνθρωποι

Κοιτάς γύρω σου με ενθουσιασμό, σα θαλασσοπόρος πετυχημένος, σαν ευτυχισμένος εξερευνητής μπρος στην ανακάλυψη καινούργιας γης.

Άντε να ραφτείς, να ετοιμαστείς να πάμε και τη Δευτέρα, στις 11 του μήνα στην Κηδεία…

Ο Δεκέμβριος είναι ο πιο ταξιδεμένος μήνας του χρόνου

Μεγάλο μπαλόνι ο κόσμος ο αρχαίος, ο νέος τρύπησε σε μια στιγμή. Που κοιμήθηκε ο Οδυσσέας. Που γεννήθηκε από τη λέξη νόμος η λέξη άνεμος.

Πρωινή ώρα. Το φθινόπωρο φλερτάρει με το χειμώνα που ξυπνάει σιγά σιγά κι εμφανίζεται στην πόρτα του κόσμου.

Νοέμβριος ταξιδεύει! Μια λιάζει, μια συννεφιάζει, μια φυσάει, μια δε φυσάει, μια λέει πώς θα βρέξει και δε βρέχει, μια λέει πώς θα βρέξει και βρέχει, ελάχιστα , μια ψιχάλα, ίσα ίσα να λερώσει τα αυτοκίνητα και τα μπαλκόνια

Χτυπά ρυθμικά, επίμονα, γελώντας, αφού, όσο μοναχισμό και διάθεση εσωστρέφειας κι αν έχει η κυρία του σπιτιού αυτού σήμερα, όσο κι αν έχει τις κλειστές της θα το σηκώσει, δεν μπορεί.…

Μια προσευχή να επιστρέψει στο Σχολείο η μαθήτρια που παραλίγο να χάσει το χέρι της...

Ο Οκτώβριος έχει ήδη διπλώσει κάποια από τα ρούχα του και τα έχει βάλει στη βαλίτσα του.

Σεμινάριο μετασχηματίζουσας μάθησης γράφει το θέμα του εκ πρώτης όψεως, συνηθισμένου, απλού mail. Το διαβάζεις ξέγνοιαστα, ανυποψίαστα, αλλά αμέσως μόλις συνειδητοποιήσεις, πως δεν είναι τόσο αθώο, όσο φαινόταν...

...αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά που αναμετρήθηκαν ή αναμετριούνται με αυτή την αρρώστια.

Για άλλη μια φορά τα αδέρφια του τον έστειλαν, τον έσπρωξαν να μπει στην αρχή. Πήγαινε εσύ πρώτος , του είπαν, που δε φοβάσαι κι ερχόμαστε κι εμείς πιο μετά…

Κλείσε σε παρακαλώ την τηλεόραση. Δεν αντέχω άλλο να ακούω τόσες μαζεμένες κακές ειδήσεις. Το κομπολόι αυτό με τις μαύρες χάντρες δεν έχει τελειωμό.

«Φεγγάρι πόσα μυστικά δε σου ‘χω ειπωμένα. Να μη σ’ ακούσω μια φορά να μολογήσεις ένα;»

Ο Αύγουστος ήδη βασιλεύει. Επαναπατρίστηκε, μετά από απουσία μηνών

Τα μάτια του σκύλου που φεύγεις και τον αφήνεις, σε τυραννούν πιο πολύ κι από ενός παιδιού.

Στο βάθος η θάλασσα δροσερή, από τον ήλιο αστραφτερή, σε καλεί να χαθείς στα νερά της, στον ήρεμο, ξέγνοιαστο κόρφο της, για να σε απαλλάξει από τη ζέστη, τις έγνοιες, να ταξιδέψει το δικό σου καράβι.

«Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου πίστεψα στα λόγια τα δικά σου, έπεσα μες στη φωτιά… Ανααθεμαα σε, δε με λυπάσαι που καίγομαι και λιώνω που μ' έκανες και σ' αγαπώ και τώρα μαραζώνωω…»

Στο κύμα, που έρχεται νωχελικά, ρομαντικά, σκεφτικά, απολογιστικά, όπως οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, αυτής της εποχής… Οι μέρες, που καθεμιά αλληγορικά, είναι σε δύναμη και διάθεση αντίστοιχες με μια ολόκληρη ζωή.

Οι τσάντες θαλάσσης είναι στο καθιστικό, σε πρώτο πλάνο, αποβραδίς. Αυτό το Σάββατο, παραμονές του Κλήδονα, τα χείλη μου ξεκλείδωνα.

Διαφορετικός, ανανεωμένος, με νέα διάθεση , summer mood, με χιούμορ…

Μπλε, γαλάζια, γαλαζοπράσινη, πράσινη θάλασσα. Αντιφεγγίζει τα χρώματα του βυθού. Φλερτάρει, αγαπά τον ουρανό και καθρεπτίζεται στα μάτια του

Έτσι εξηγούνται λοιπόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από μαρτυρίες, κουτσομπολιά της μιας ή της άλλης γειτόνισσας οι κυκλοθυμικές αντιδράσεις, οι παράξενες μεταπτώσεις του Μαΐου.

« Να σκάσω θέλει!» Τη φράση αυτή ακολούθησε παρατεταμένο γέλιο στο πλατό, αλλά και στο σπίτι.

Η σιωπή σα γκρίζα θάλασσα απλώνεται στον κόσμο

Μαμά. Τέσσερα γράμματα που γέννησαν εσένα, γραμμένα από το γραμμένο, τη Μοίρα, το Θεό, την Τύχη, τη ζωή. Τέσσερα γράμματα που έγραψαν το όνομά σου, τα ονόματα όλων των ανθρώπων αυτής της γης.

Ο Μάιος έφτασε και είναι ευαίσθητος, ελεύθερος, συναισθηματικός, ρομαντικός και αισιόδοξος. Έρωτας πρόσω ολοταχώς λοιπόν!

Κάθε τέτοια εποχή, λίγο μετά το Πάσχα μοιάζει ο κόσμος μας να φοράει, ακόμα, σα ξεχασμένο ρούχο, τη μελαγχολία της Μεγάλης Εβδομάδας στο σώμα του

Μια μελαγχολική Μεγαλοβδομάδα περπατά… Ανάμεσα σε αμέτρητα σύννεφα, σύννεφα της χώρας μας, της υπόλοιπης γης. Σύννεφα γεγονότων, ειδήσεων, μα και προσωπικά των ανθρώπων…

Θέλει να γίνει βασίλισσα της εποχής, να ανεβεί στο θρόνο, να δοξαστεί… Αρχές Απριλίου είναι πια, αμάν αυτές οι ιδιοτροπίες του Χειμώνα, οι παραξενιές του, νισάφι πια!

...το χαμόγελο, η ηρεμία και η καλή διάθεση πολίτη και υπαλλήλου, όπως αποκαλύπτεται στο βλέμμα, στη στάση σώματος, στο χρώμα και την ένταση της φωνής βοηθάνε και μπορούν να κάνουν τη γραφειοκρατία υποφερτή, να χρωματίσουν λίγο, το σκούρο γκρι της.

Εκεί στον τόπο τον αρχαίων και νέων ελληνικών αγώνων, του αρχαίου πολιτισμού που ήθελε τους Δελφούς ομφαλό της γης, σηματοδοτημένο από τους δύο αετούς που έστειλε ο Δίας…

Η γυναίκα με τον φανερό, καθημερινό, ακούραστο αγώνα σε όλα τα επίπεδα της ζωής της και με την κρυμμένη διάψευση, τους κρυμμένους φόβους, τις κρυμμένες ανασφάλειες και αγωνίες, τα κρυμμένα όνειρα…

Ο Μάρτιος είναι ο μήνας που κρατάει από το χέρι και φέρνει στη γη, την πιο όμορφη κόρη του χρόνου, την αγαπημένη του, την Άνοιξη.

Νοτιάς πνέει, πλέει, ρέει στη φύση και στη διάθεση αυτή την αποκριάτικη, εορταστική εποχή.

Περπατάω με το βιβλίο των Κειμένων αγκαλιά, με τις προηγούμενες εικόνες να έχουν καταγράψει στη μνήμη μου πολύτιμο κείμενο και παρατηρώ… Μαθητές σε παρέες να συζητάνε δυνατά, να σχολιάζουν καθηγητές, να μασουλάνε σάντουιτς ή τεράστια κρουασάν, να χειρονομούν με ενθουσιασμό, να αστειεύονται

Ήταν μια χρυσή της νιότης μου εποχή. Τότε με πείραζαν οι μεγαλύτεροι συνάδελφοι μου λέγοντας « Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη!» Που να ήξεραν πόσο θα άλλαζε με τα χρόνια αυτό μετά…

Σκέφτομαι ότι η ζωή του ανθρώπου είναι ένα πλεχτό. Που πλέκεται με τα χρόνια. Μία καλή, μία ανάποδη. Στιγμές χαράς, ευτυχίας, αισιοδοξίας, στιγμές ηρεμίας, συντροφευμένες, με ελπίδες και όνειρα, στιγμές πόνου, δυστυχίας, μοναξιάς, απαισιοδοξίας, άγχους, αγωνίας. Όλες πόντοι στο ίδιο πλεχτό.

Το τηλεφώνημα, κάλεσμα των φίλων για βόλτα ηχεί μέσα στην ηρεμία τη δική μου, του σπιτιού, εκκωφαντικό… Απαντώ με ένα «ναιιιι» μακρόσυρτο, σίγουρο, χωρίς καν να το σκεφτώ…

Μόνο η κυρά Ξανθίππη συνέχιζε τα σούρτα φέρτα της απτόητη. Συνέχιζε να βγαίνει από το σπίτι της κόρης της, της χανιώτισσας, που πάντα με αγάπη τη φροντίζει. Έβγαινε απ’ το ισόγειο σπίτι , το πάντα με αναμμένα καλοριφέρ, το ζεστό, για να διασχίσει τον κήπο με τα παρτέρια, τις πρασινάδες, τα λίγ[...]

Οι στιγμές μαλωμένες μοιάζουν η μια με την άλλη, προσπαθούν να ταιριάξουν ανόμοια κομμάτια στο παζλ της ζωής, νότες διαφορετικές στο τραγούδι της, σε ένα άλλοτε ευχάριστο κι άλλοτε μελαγχολικό σκοπό

Η νεολαία έχει άλλο τρόπο, δικό της, σπουδαίο , να ζει το καθετί. Τα ίδια πράγματα βλέπει συχνά με τους μεγάλους, αλλά το δικό της βλέμμα, είναι αλλιώς. Ιδιαίτερο, μοναδικό, αισιόδοξο, χαρούμενο, φωτεινό.

Το 2016 πακετάρει, ετοιμάζει αποσκευές. Μέσα εκεί στοιβάζει, τοποθετεί στιγμές, ώρες, γεγονότα, όλα όσα έχουν αυτή τη χρονιά συμβεί. Ευχάριστα και δυσάρεστα, δικά σου, δικά μου, του κόσμου αυτού

Γιορτινή ατμόσφαιρα θα ευχηθώ στη δική μας ψυχή, σε κάθε ψυχή, λίγο πριν το μεγάλο γεγονός της Χριστιανοσύνης, η γέννηση του Χριστού μας, για άλλη μια φορά γιορταστεί…

Εικόνες από τον κόσμο μας θέλει να συλλέξει στο καλάθι της, να φωτογραφήσει με τη δική της μηχανή. Εικόνες μιας άλλης ζωής που ξέχασε εδώ και καιρό ή που αγνοεί.